Het einde van een fantastisch jaar vakantie!

Een jaar geleden vertrok ik met een droom. Een gevoel, iets dat mij vertelde dat ik in mijn eentje op reis wilde. Daarom volgde ik mijn hart...... en ik heb mijn droom een jaar lang mogen leven. Week na week, dag na dag, uur na uur, minuut na minuut en zelfs seconde na seconde heb ik ervan genoten. Aan dit fantastische jaar reizen is nu helaas een einde gekomen; de herinneringen blijven gelukkig altijd bij me.

Dit is het laatste reisverhaal en zal gaan over de paar weken vakantie met mijn vader in Nieuw-Zeeland (NZ). Een heerlijke week relaxen in de Coromandel, de spannende verkoop van mijn auto ‘Jules' en de trip naar het ijskoude Canada om jaarclubgenoot Miranda op te zoeken. Ook kun je weer een aantal foto's bekijken en een paar korte video's.

Roadtrip met mijn vader

Vlak voor het jaar 2010 begon, landde mijn vader in Christchurch. Zo konden we samen naar het vuurwerk in één van de grootste steden van NZ. Het blijft een vreemde gewaarwording om in hartje zomer van 10 tot 0 af te tellen om het nieuwe jaar in te luiden.... Denk dat ik de Nederlandse oliebollen toch wel een klein beetje gemist heb. Na een paar dagen in Christchurch zijn we samen met ‘Jules' de roadtrip begonnen die ons in twee weken tijd naar Auckland bracht.

Ik vond het heerlijk om alle mooie dingen die NZ te bieden heeft eindelijk aan familie te laten zien. Mijn vader genoot volop van al het frisse groen na het toch wel dorre Australië. Bijna iedere dag reden we een paar uur om vervolgens in een hostel of luxe B&B te eindigen. Het grappige was dat sommige hostels, waar je zo'n 30 dollar per persoon betaalt, beter waren dan bepaalde B&B's die toch al snel zo'n 50 dollar per persoon duurder waren. Eén plek die me altijd bij zal blijven is Twin Waters in de Golden Bay. Je betaalt er wel wat voor, maar het is echt een adembenemende plek. Dus mocht je ooit eens in de buurt zijn....

Eventjes een paar dingen die we samen hebben gedaan: heerlijke wijn geproefd op een tour langs vier wijngaarden in de Waipara Valley en een paar uitdagende kortere en langere wandelingen op stranden en naar watervallen. Ook hebben we verschillende musea bezocht, alle geothermische activiteit (inclusief warmwaterbaden) bewonderd in Rotorua en genoten van een smaakvolle ‘hangi-maaltijd' bij de oorspronkelijke NZ bewoners, de Maori's. Verder hebben we nog twee activiteiten gedaan waar dieren bij waren betrokken. Jullie denken vast dat we samen zijn wezen paardrijden..., maar toch niet. We hebben iets gedaan dat veel bijzonderder is.

Na vier maanden in NZ had ik nog steeds het landicoon: de Kiwi vogel niet gezien. In een park waar ze werken aan het behoud van de Kiwi heb ik 6 vogels van klein (een paar uur oud) tot zeer oud (52 jaar) gespot! De dolfijn was onderdeel van de tweede activiteit. Ik denk dat dit het meest speciale is dat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Met zo'n 6 andere mensen vertokken mijn vader en ik op een dolfijnencruise, hij als toeschouwer en ik als zwemmer. Een klein bootje bracht ons naar het begin van de Zuidelijke Grote Oceaan op zoek naar de Hector dolfijnen (net zo zeldzaam als de reuzenpanda in China). Gelukkig zagen we na een half uurtje de dolfijnen en mochten we het water in. De richtlijnen zijn heel strikt, omdat de dieren zo zeldzaam zijn. De dolfijnen bepalen of ze naar de boot komen, ze mogen niet gevoerd of aangeraakt worden. En daar lig je dan rond te dobberen in een megagrote plas water en de dolfijnen kiezen ervoor om met jou te zwemmen/spelen. Het is prachtig als ze besluiten om je middel heen te zwemmen en rondjes met je mee te draaien. Ongelofelijk om zo interactie te hebben met een wild dier (zie ook foto's).

Relaxen in de Coromandel

Na een gezellig diner in de Skytower op ongeveer 200 meter boven Auckland, heb ik mijn vader weer op het vliegtuig gezet naar Nederland. Zelf ben ik afgereisd naar de Black Jack Lodge in Kuaotunu (Coromandel op twee uur afstand van Auckland). Hier heb ik een week doorgebracht met het doen van eigenlijk maar een paar dingen. Als ik relax dan doe ik dat ook op en top!

Elke dag zag er een beetje hetzelfde uit: eerst uitslapen, boekje lezen, liggen zonnen op één van de vele stranden en dan lekker lunchen met vers fruit. Eventjes voor een sterke cappuccino naar het lokale café en hier af en toe de krant lezen. Dan ‘s middags in de hangmat een boek lezen, soms zwemmen in de zee en de dag afsluiten met een lange wandeling/joggen over de verschillende stranden. Wat een fantastische manier om te leven: wandelen over het strand met de warme zon in je gezicht, een verkoelende wind door je haren en met je voeten in het verfrissende zeewater.

Spannende verkoop van ‘Jules'

Tijdens mijn relaxweek had ik helaas nog wel één taak... de verkoop van mijn fantastische auto. Alleen vonden andere mensen de auto en de bijbehorende prijs toch iets minder fantastisch.... Twee weken voordat ik NZ zou verlaten, ben ik begonnen met het plaatsen van online advertenties, briefjes ophangen in hostels en aanplakbiljetten in ‘Jules'. Er kwamen wel reacties, maar niet die reacties waar ik op zat te wachten.

De biedingen waren enorm laag (beneden duizend dollar), van louche figuren of rechtstreeks fraude! Tot twee keer aan toe ben ik benaderd via Internet door verschillende schippers uit Afrika, die wel geïnteresseerd waren in de auto. De schipper betaalt het geld online, ik zou de auto naar een depot in Auckland brengen en hij bood het geld wat ik graag wilde hebben. Mooier kan haast niet..., gelukkig vroeg ik een aantal keer goed door via de email en daar kon hij geen antwoord op geven. Toen kreeg ik argwaan. Na een telefoontje met PayPal kwam ik erachter dat er Afrikaanse bendes zijn die via Internet geld stelen uit andere landen.

De tijd tikte vrolijk verder en ik begon toch wel een beetje nerveus te worden.... Dag na dag ging voorbij en nog steeds geen koper voor mijn auto, de prijs had ik al twee keer verlaagd, dus daar kon het toch niet aan liggen. 48 uur voordat ik zou vliegen en ik had ‘Jules' nog steeds in mijn bezit. Toen kwam het verlossende telefoontje! Een Canadees stelletje uit Edmonton dat net begon met een rondreis van 3 maanden door NZ was geïnteresseerd in mijn auto. De dag erna ben ik in drie uur tijd naar Auckland gecrost en ‘Jules' aan hun getoond. Na een testritje waren ze nog steeds zeer te spreken over de auto en wilde ze ‘Jules' kopen voor het bedrag dat ik er graag voor wilde hebben. Wat heb ik ongelofelijk veel geluk gehad!

De Canadese ijskou in

Van hartje zomer (25 graden Celsius) in NZ vertrok ik anderhalve week geleden naar Canada om jaarclubgenoot Miranda op te zoeken. Gelukkig zijn de temperaturen in Edmonton/Rocky Mountains vrij hoog voor de tijd van het jaar. De gevoelstemperatuur ligt rond de -10 graden Celsius. Dus als je genoeg kleren aantrekt, valt het best wel mee. Miranda en ik hebben eerst een lang weekend in de Rocky Mountains, in de buurt van Banff en Jasper National Park, doorgebracht. Een prachtig besneeuwd berglandschap met af en toe kleine dorpjes waar we sliepen.

Overdag heeft Miranda mij rondgereden in haar auto met sneeuwbanden. Ging heel goed voor een kleine auto en we zijn niet in de kant van een weg beland, zoals een andere auto die we tegenkwamen. In de bergen hebben we een tocht met een hondenslee gemaakt, artiesten bewonderd die ijssculpturen maken en gewandeld langs bevroren meren en gletsjers. Ook zijn we naar de Maligne Canyon geweest om op ijs te lopen al was het soms meer kruipen op ijs. Best spectaculair hoe een natuur- en waterlandschap verandert in winteromstandigheden.

In Edmonton aangekomen moest Miranda weer aan het werk en ik ging nog vrolijk door met de toerist uithangen. Het enige probleem is dat Edmonton in de winter niet echt een toeristenstad is.... Toch heb ik me prima vermaakt met lange wandelingen in de River Valley, winkelen in het grootste winkelcentrum ter wereld, kunst bewonderen in galerijen, opwarmen in een groot kassencomplex met tuinen van over de hele wereld en de geschiedenis van Canada verkennen in het museum en het provinciehuis.

Verder was het erg leuk om te zien hoe Miranda in Canada haar leven heeft opgebouwd. Zo ben ik meegegaan naar haar werk op de universiteit, oefenavond van haar dansgroep, een paardrijles en heb ik haar Canadese vrienden ontmoet op haar verjaardagsfeestje. Ook zijn we samen nog naar een nationaal park (Elk Island) met wilde bizons geweest. En morgen (vrijdag 5 februari) zal Miranda mij op het vliegtuig zetten terug naar Amsterdam!

Dat was het laatste verhaal over mijn fantastische jaar vakantie. Ik wil jullie nog een keer bedanken voor alle leuke, spontane en bemoedigende reacties op mijn weblog. En ik zie er naar uit om jullie allemaal weer eens in levenden lijve te zien. Wat ik in Nederland ga doen, is nog een grote verrassing......, ook voor mijzelf. Ik ga eerst even ‘bijkomen' van mijn jaar vakantie bij mijn moeder in Drenthe. En wie weet tot snel!?!

Liefs Laura

Nature's beauty or danger...?

Gedurende mijn ruim 400 wandelkilometers heb ik heel wat meegemaakt in Nieuw-Zeeland (NZ). De natuur met al haar bijzondere verschijnselen is prachtig om in rond te lopen en soms toch ook een beetje gevaarlijk. Kokende waterbronnen, steile afgronden, overstroomde rivieren, zeer wisselende weersomstandigheden, ondergelopen wandelpaden, een alles verhullende mist, losliggende rotsen, snel opkomende vloed, een boze zeeleeuw en dat allemaal op een paar wandelingen. Dit en nog veel meer is onderwerp van deze weblog en de bijbehorende fotoserie. Om jullie niet al te ongerust te maken ik ben nog steeds in staat om dit verhaal te schrijven..., gelukkig heb ik vooral mogen genieten van de natuur haar schoonheid, op drie kleine incidenten na.

Na mezelf heel wat moed in te hebben gesproken, begon ik aan de Tongariro Crossing met erbarmelijke weersomstandigheden. Windsnelheden tot 120 km per uur, dichte mist wat het onmogelijk maakt om verder dan vier meter te kijken en een gevoelstemperatuur van vijf tot dertig graden. De tocht zelf duurt vaak niet langer dan zeven uur (twintig kilometer), als je niet verdwaalt.... en op de een of andere manier deed ik dat wel. Samen met een bejaarde man belandde ik op de verkeerde route, zonder dat ik dit wist. Na een half uur in een alles verhullende mist rongedwaald te hebben, besloot ik terug te lopen en zo vond ik het juiste pad weer terug. Nu kan ik me heel goed voorstellen dat er jaarlijks mensen vermist raken op de Tongariro Crossing: de populairste wandeling van een dag in NZ. Een prachtige vulkanische omgeving met oude lavastromen, diepe kraters, actieve geothermische gebieden, serene emerald- en blauwgekleurde meren en de afwisselende fauna. Een spectaculaire uitdaging, waar ik enorm van heb genoten.

Op het Zuidereiland was het tijd voor een meer timide wandeling: Queen Charlotte Track. 73 kilometer wandelen door de Marlborough Sounds, terwijl je baggage per watertaxi naar je volgende slaapplaats wordt gebracht (er zijn geen wegen in dit deel van NZ). Een dag zonneschijn en drie dagen regen en twee uurtjes van paniek. Om wat meer uitdaging in mijn relaxte dagen te brengen, ging ik op een zijpad naar een waterval. Gewoon de beek volgen, de routemarkeringen brengen je dan naar de waterval. Ik volgde de (verkeerde) beek alleen te lang... eindigde midden in een groot woud en had geen flauw benul waar de uitgang was. Als ik keek waar ik vandaan kwam, leek alles op elkaar. Na een uur kruipen, klimmen en ploegen door een zeer dicht regenwoud het pad naar de miniwaterval gevonden! Verder waren het relaxte, mooie en heerlijke wandeldagen met gezellige avonden in homestays, waar vaak een kopje thee met scones/muffins bij aankomst klaarstond.

Terwijl ik mijn reis verder naar het zuiden voorzette, verslechterde het weer, zo ook in Mount Cook National Park. Mt. Cook is de hoogste berg van NZ, met slecht weer alleen verhuld in wolken/mist. De 48 uur dat ik hier was, regende het voortdurend en zag ik geen berg. Toch ben ik voor twee wandelingen naar enorme gletsjers gegaan. De eerste ging fantastisch, de tweede wat minder... tweederde van het wandelpad was een deel van de rivier geworden. Dus moest ik van steen naar steen springen, dit ging meestal goed tot een misstap en ik had twee natte schoenen en de regen zorgde er verder voor dat ik er als een verzopen katje uit begon te zien, maar ik haalde het tot de gletsjer en weer terug naar de auto. De hele natte bedoening was het wel waard om de ijsbergen rond te zien drijven in dit bijzondere gedeelte van NZ.

Op elke andere wandeling gebeurde wel iets, maar ik raakte gewend aan de koeien op het wandelpad, de paden die in rivieren veranderen en de steile afgronden. En dan vergeet ik nog de zeeleeuw die dood leek en plotseling tot leven kwam met een zeer slecht humeur op twee meter afstand van mij. Een paar hoogtepunten:

• Abel Tasman met goudgele stranden.
• Golden Bay en de Farewell Spit: een natuurreservaat bestaand uit zand.
• De heldergroene bomen van het Greenstone Track.
• Het alles overtreffende panorama na 1 dag op het Routeburn Track.
• Gebied van de Catlins/Otago Peninsula waar je aan de kust dolfijnen, zeeleeuwen (zie video), zeehonden (zie video), penguins en albatrossen kunt zien.

... and the other tourist things...

Af en toe vertoef ik ook in de NZ steden om het sporadische mooie gebouw te bekijken. Zo heb ik weer eens een Nederlandse windmolen gezien en een heus kasteel, de enige in NZ. Het leek net een miniatuur van de Europese kastelen en had toch ook zo z'n charmes. En dan waren er nog een paar mooie kerken en een bijenraat als parlementshuis in Wellington. Verder heeft deze stad ook een prachtige botanische tuin, waar je met een kabelkar naar toe kunt. Dit is mijn favoriete stad als het mooi weer is!

En dan nog een nieuwtje mijn auto 'Jules' heeft het certificaat voor het beklimmen van de werelds steilste straat behaald. In Dunedin is een straat met een steilheid van 35%, voor elke 2.86 meter gereden steig je 1 meter. Naar beneden was enger dan naar boven! O ja en verder heeft ie me ook door 20 'forden', oversteekplaats in een rivier geloodst (zie foto's).

Normal life goes on... for me as well!

Als je een jaar vakantie aan het vieren bent, kun je niet altijd het normale leven ontlopen. Ook ik ga af en toe naar de kapper, doe boodschappen, lees boeken, speel spelletjes als Monopoly/Triviant, neem de veerboot en zie films in heel aparte bioscoop. Een bioscoop met banken net als thuis, zelfgemaakte koekjes, geen reclames en een pauze in het midden van de film. Fantastisch!

Mijn kerstgevoel begon te komen met de eerste kerstparade die ik zag in een klein dorpje. Iedereen was uitgedost als kerstman, rendier of kerstboom en er waren heel wat praalwagens. Kerst zelf heb ik doorgebracht met andere backpackers in twee kleine hostels die (gratis) eten en drinken klaar hadden staan. Ook ben ik naar een traditionele kerstnachtdienst en een kleine ochtenddienst geweest. Een jonge jongen zong a capella een ontroerende versie van Stille nacht, Heilige nacht. Veder blijft het een aparte verschijning om met mooi weer Kerst te vieren, geef mij maar de witte Kerst in Nederland.

Helaas gebeuren er ook wel eens minder leuke 'normale' dingen. Er is fraude gepleegd met mijn credit card door een persoon uit Brussel. Dus credit card laten blokkeren en de hele administratieve rompslomp met de bank is nu gelukkig achter de rug. In dezelfde tijd ook een boete voor te snel rijden gehad....

Na zo'n 8.000 kilometer touren begon Jules ook wat mankementjes te krijgen: olie ververst, band laten vervangen en een andere band bleef steeds leeglopen... Dus die heb ik zelf vervangen! Mijn eerste autoband die ik zelf heb verwisseld. Jules is nu weer zo goed als nieuw en de teller staat al op 10.000 kilometers.

My home away from home

Na een dag rondgeslenterd the hebben in Dunedin rijd ik zo'n 20 minuten naar een boerderij net buiten de stad. Een laatste steile heuvel te overwinnen en daar rijd ik de oprit op van mijn slaapplaats. Een knus onderkomen met een 360 graden panorama uitzicht over de haven van Dunedin. Ik open de deur en zie een helderverlichte kerstboom, ruik de warme geur van een open haard en hoor de radio 'Dirty Dancing' spelen. Is dit mijn huis? Of gewoon het hostel 'Billy Browns'? Jammergenoeg de laatste....

Een van de fantastische hostels, waar ik heb geslapen, net als:

• Moana Lodge, dicht bij Wellington maar dichter bij de zee met een fantastische zonsondergang.
• Noelines Homestay, waar een oudere vrouw je op wacht met thee en scones.
• The Innlet, gewoon perfect in al haar huiselijkheid.

De helft van mijn tijd in NZ heb ik doorgebracht met kiwi's (Nieuw-Zeelanders). Vaak mensen met een kleine boerderij en paarden. Ik reed vaak een van de paarden en zij gaven mij een kamer, een paar maaltijden en veel gastvrijheid. Zo verbleef ik bij Chris en Murray in Nelson, Karen en Clinton in Murchison en Rodney en Karan in Oamaru. Allemaal mensen met paarden, die er vaak een boerderij/baan naast hebben. Zo kon ik ook (gratis) mee met Karen naar het avonturenpark waar zij werkt. Een Flying Fox boven de Buller River, waar ik als een soort superwoman over vloog (zie video).

Bij de Scott familie in Glenorchy bleef ik wat langer om te helpen met het bijeendrijven en vaccineren van schapen/lammetjes en het plukken van bessen. Iris Scott beheert een station met 4000 merino schapen, 20 paarden en 200 vleeskoeien. Voor twee uurtjes werk per dag, mocht ik meegenieten van alles wat er gedaan werd op het station. Wat minder was de storm op de heenweg naar Glenorchy en de stroomstoring die daar op volgde, toen kwam de oude stoof boven het haardvuur toch nog van pas om het eten te bereiden.

Tja zo maak ik elke dag wel wer wat mee. Ik blijf genieten van alle vrijheid, relaxte avonturen en de mooie natuur in deze reis. Nog vijf weken te gaan voordat ik weer voet op Nederlandse bodem zet. Van NZ heb ik zo goed als alles gezien op Stewart Island na. De mooiste gebieden ga ik nog eventjes dunnetjes over doen in de komende 2 weken met mijn vader. Of in de laatste acht dagen in de Coromandel, waar ik bruin ga bakken op het strand. Voordat ik jaarclubgenoot Miranda op zoek in het winterse Canada (weet nog niet of ik het temperatuurverschil van 50 graden aan kan)!

Nogmaals bedankt voor jullie leuke reacties/emails en een heel gelukkig, gezond, voorspoedig en niet te vergeten avontuurlijk 2010 gewenst!

Groetjes Laura

PS Dit gedichtje kwam ik nog tegen:
Dance like no one is watching you,
Love as though you have never been hurt before,
Sing as though no one can hear you,
Live as though heaven is on earth.

New Zealand: relax, walk and enjoy!

Sinds zo'n 6 weken ben ik al backpackend New Zealand (NZ) aan het verkennen. Na een warm afscheid van familie in Melbourne, begon mijn nieuwe avontuur in het koude, slechts 7 graden Celsius, Auckland. Nu kan ik natuurlijk per dag aan jullie vertellen wat ik gedaan heb, waar ik geweest ben en wie ik ontmoet heb....... denk alleen dat de meesten dan snel afhaken. Daarom een verhaal met de meest bijzondere, aparte en relaxte momenten. In de fotoserie kun je de meeste plaatsen waar ik tot nog toe geweest ben, bekijken.

Op en top backpacker

Als je weinig of geen geld verdient, dan is dit de manier om rond NZ te reizen. Eén van de eerste dingen die je doet, is vervoer vinden. Dus daar ging ik, bijna een auto voor 3 maanden gehuurd...... gelukkig op het laaste moment aan de balie van de verhuurmaatschappij besloten het toch niet te doen. Daarvoor in de plaats een auto gekocht binnen 24 uur! Een goed uitziende, betrouwbare en zuinige Toyota Corolla en pas 20 jaar jong. Gelukkig wel met een gloednieuwe radio/MP3/CD-speler, dus waar ik ook ga met ‘Jules' het is altijd gezellig. En ‘Jules' heeft slechts 1 mankementje gehad, de achterklep wilde niet meer open...... met wat creativiteit is dat nu ook weer opgelost.

Een backpacker slaapt in een hostel, minibus of auto. De meeste hostels zijn fantastisch: gezellig, schoon en goedkoop. Ik slaap vaak met zo'n vier personen in 1 kamer, deel de badkamer, keuken en woonkamer en wissel tips uit met alle andere backpackers. Verder is er altijd (betaald) internet aanwezig, brochures met locale informatie en een boekomwisselsysteem. Dit laatste is erg handig, altijd gratis boeken: je laat het uitgelezen of saaie boek achter en neemt een nieuw boek mee. Drie hostels overtreffen alle anderen:

• Kahoe Farm Hostel, met versbereide pizza's, italiaans ijs en cappuchino's.
• Little Earth Lodge, opgezet als artistiek B&B en wordt nu als hostel gebruikt.
• Tree House, gebouwd van bomen in een bos, relaxter kan niet.

En dan het eten...... NZ heeft een goedkope supermarkt ‘Pak ‘n Save', net zoiets als de Aldi in Nederland, alleen dan met meer verse producten en van hogere kwaliteit, en daar doe ik mijn meeste boodschappen. Verder stop ik vaak bij boerderijen of lokale markten voor vers fruit, kaas en groenten of bij de sporadische Nederlandse winkel voor hagelslag, beschuit of pepernoten. Alle picknicktafels, keukens in hostels en mijn supermoderne koelbox zorgen ervoor dat ik de meeste maaltijden zelf kan bereiden. Voor een goede koffie stop ik af en toe in een cafe. Soms deel ik een maaltijd met andere backpackers, zo al een aantal heerlijke dinners met oesters, mosselen en wijn gehad. Ook is het altijd gezellig om met andere backpackers te kletsen, Uno te spelen, films te kijken en ervaringen uit te wisselen. NZ hostels bieden luxe, gezelligheid en gezelschap voor weinig geld. Zo kwam ik in een hostel Beth uit Engeland tegen met wie ik een tijdje samen heb gereisd.

Relaxte en gratis activiteiten

Op een backpackersbudget is er nog voldoende te doen in NZ. Het land overstroomt van de meest prachtige, bijzondere en uiteenlopende natuur. Soms direct naast de weg en een andere keer na een fikse wandeling. Zo zie ik donkere grotten, groene bossen, kristalhelder water, slapende vulkanen (zie video), ruige oceanen en steile bergen en dat allemaal binnen een week. En dan ben ik de ontelbare stranden nog vergeten; van wit tot zwart zand en fijn zand tot scherpe stenen. Op de plekken waar geen mooie natuur meer over is, zijn prachtige tuinen of parken aangelegd. De rest van NZ bestaat uit landbouwgrond met schapen, melk- of vleesvee. Ze hebben hier 40 miljoen schapen en slechts 4 miljoen mensen! De meeste dieren die ik zie, zijn vogels, een paar dolfijnen en zeehonden. De beroemde kiwi zag ik alleen nog op een verkeersbord.

Verder ga ik regelmatig naar musea over de NZ geschiedenis met al haar Maori's, gumdiggers en eerste Europeaanse koloniebewoners of met prachtige kunst. De langste wandelingen die ik heb gemaakt, zijn zo rond de 6 uur rond Mount Taranaki, Lake Waikaremoana en de Billy Goat Falls. De laatste was zeer bijzonder met alle geschiedenis over het kappen van bomen en supersteile paden. Eerst 2 uur omhoog en dan 4 uur naar beneden. Naderhand begreep ik de naam Billy Goat dan ook... zo steil dat alleen berggeiten er kunnen lopen. Gelukkig kon ik na daarna relaxen in één van de duizenden warm waterbronnen die NZ heeft.

Om bij al deze fantastische plekken te komen, reis ik over heel wat verschillende wegen, het meeste snelwegen. Deze naam bevat alleen wegen met veel verschillende eigenschappen. Soms een vierbaansweg, dan een smal ongeasfalteerd bergweggetje. Zo heb ik regelmatig gehad dat de snelweg half geblokkeerd is door een boom, er in 9 van de 10 gevallen geen vangrails zijn, bruggen maar uit 1 weghelft bestaan, een truck de hele wegbreedte opneemt, de weg onder water staat, er zoveel kuilen en hobbels in de weg zitten dat je beter in 't weiland er naast kan gaan rijden, dat je door alle haarspeldbochten niet harder dan 20 kilometer per uur kunt of dat er koeien, paarden en schapen op de snelweg lopen. En dat is dan de snelweg...... Op de een of andere manier heeft ‘Jules' me toch bijna rond het hele Noordereiland gebracht en zelfs tot het meest Noordelijke punt: Cape Reigna.

Speciale vakantiemomenten

Zoals sommigen van jullie misschien wel weten, zou ik in NZ net als in Australië een deel gaan werken. Ik had een baanaanbieding van Pakiri Beach Rides, maar heb besloten het niet te doen. Ik kies ervoor om te reizen, genieten en relaxen! En ik kan altijd weer werken als ik weer terug ben in Nederland (is de economische depressie al voorbij...?).

Dan nu de speciale momenten, eigenlijk zijn het de kleine dingen die het bijzonder maken. Een mooi boek lezen in de voorjaarszon op een verlaten steiger in een havenstadje. Uitwaaien op één van de mooiste stranden in de wereld. Paardrijden door de heuvels vol met schapen en lammetjes. Een beschuitje met aardbeien eten bij een eindeloze waterval. Al dagdromend met een kopje thee over de zee uitstaren.

Eén plek is zeker mijn favoriet: Black Jack Lodge in Kuaotunu (Coromandel). Het hostel ligt aan het strand. Er komt een klein riviertje uit dat in de zee stroomt en er is een schattig dorpje met een café waar ze goede koffie maken. Wat wil je nog meer?!? 's Ochtends uit bed struikelen om weer op het strand neer te ploffen. Rond lunchtijd een cappuchino drinken in het café en de krant lezen. Dan een verfrissende duik in de zee, een lange wandeling of de omgeving met een kayak verkennen. Daarna te dinneren met een goed glas wijn op een veranda van het hostel. Jullie kunnen het wel raden, dit is een plek waar ik nog een keer naar terug ga. Van 14 tot 22 januari ben ik weer te vinden in de Black Jack Lodge.

Vertoeven bij Nieuw-Zeelanders

Om niet alleen (Duitse) backpackers tegen te komen, verblijf ik af en toe bij Nieuw-Zeelanders thuis. Ze leer ik wat meer van de cultuur, woon soms weer in een echt huis en krijg NZ eten. Ik verbleef eerst een week bij Ross en Jo op hun boerderij Ratanui, vlakbij Raglan. Vier uur per dag hielp ik Jo met het verplaatsen van koeien/schapen naar een ander weiland. Mijn deel was meestal het openen en sluiten van hekken. Een beetje tuinieren, een lammetje met de fles melk geven en het inenten van 216 lammeren. Daarvoor in de plaats kreeg ik heerlijke maaltijden, mijn eign cottage met bad en de mogelijkheid om Sam te rijden. Ook mocht ik mee naar vrienden of om fish en chips in de haven te eten.

Ross en Jo hadden geregeld dat ik bij Lucy en haar dochter Denise in New Plymouth kon overnachten. Een superaardige oudere vrouw die mij over alle bezienswaardigheden vertelde en voortreffelijke maaltijden kookte. Ook kon ik daarna bij haar kleindochter Kylie in Napier verblijven.

Tot slot blijf ik nu zo'n 10 dagen bij Linda en Stuart Cottle. Ik zou een paard gaan trainen voor endurancewedstrijden. Vlak voor dat ik kwam, is het paard gewond geraakt en hield het werk voor mij op. Dus ik woon nu in een prachtig huis, paarden in de weilanden, heerlijk eten en goed gezelschap en ik mag er niets voor doen. Geen werknemer, gewoon een gast! Ook ga ik af en toe mee naar hun vrienden, shows en endurancewedstrijden. Gastvrijheid op en top! De paarden van Linda en Stuart kun je zien op deze website.

Eind november ga ik met de veerboot van het Noorder- naar het Zuidereiland. Daar ga ik vrolijk door met wat ik nu doe: relaxen, lange wandelingen maken en genieten. O ja al mijn contactgegevens staan onder de pagina profiel. En nog bedankt voor alle leuke reacties!

Groetjes Laura

PS Op een wandeling kwam ik onderstaand gedichtje tegen, die ik jullie niet wilde onthouden...

Dust if you must

Dust if you must, but wouldn't it be better

To paint a picture or write a letter

Bake a cake or plant a seed

Ponder the difference between want and need

Dust if you must but the world's out there

With the sun in your eyes, the wind in your hair

A flutter of snow, a shower of rain

This day will not come around again

Dust if you must but there's not much time

With rivers to swim and mountains to climb

Music to hear and books to read

Friends to cherish and life to lead

Dust if you must, but bear in mind

The time will come and it's not kind

And when you go, and go you must

You yourself will make more dust

Cowgirl bij Watson River & toerist in The Red Centre

Ruige mannen met cowboyhoeden, jonge stockpaarden, wilde brahmankoeien, driemaal daags rundvlees, middagtemperatuur van minimaal 35 graden Celsius, rood (aarde)stof overal, comfortabele jeans met ruitjesoverhemden, pasgeboren veulentjes, zeer welkome koude douches, crossen met de snelle quadbikes, galloperen door een eindeloos mooie wildernis en nog veel meer, dat was mijn leven voor 6 weken op Watson River. Ongeloofelijk genoten van alle nieuwe, bijzondere en toch ook relaxte avonturen, waar jullie over kunnen lezen in dit achtste reisverhaal. Na een weekje weer wennen aan de geciviliseerde wereld in 'The Red Centre' ben ik nu aan het relaxen bij familie in Melbourne. Bij dit verhaal kun je weer foto's bekijken.

Jillaroo Laura!

... of cowgirl, ... ringer, ... stationhand, ... drover, ... cattlewoman of manusje van alles. Verschillende namen om mijn functie op Watson River te beschrijven. Alleen zegt het jullie waarschijnlijk nog weinig wat ik nu eigenlijk heb gedaan. Elke dag begon hetzelfde tot een uurtje of half 8 en daarna was het altijd een verrassing. Vijf uur 's morgens ging mijn alarm, half 6 startte de generator (voor elektriciteit), kwart voor 6 ontbijt met Doreen, Cameron, Nathan en Coughar. Cameron (mijn baas) kookt altijd ontbijt, helaas had hij aan mij een slechte eter... heel veel meer dan twee stuks toasts met honing en pindakaas krijg ik niet naar binnen zo vroeg in de morgen. Dan was het tijd voor mij om de fokmerries met veulens te voeren. Tijdens de zonsopkomst loopt de kudde merries onder leiding van de hengst naar een kleiner weiland, waar ik ze elke ochtend voerde. Dit duurde vaak tot een uurtje of half 8 en zo had ik alle tijd om relaxt wakker te worden. Een prachtig gezicht om de kudde met pasgeboren veulens in het ochtendgloren op je af te komen zien lopen!

En na de ochtend is elke dag anders. De ene dag zaten we 10 uur te paard om koeien te verzamelen en van een plek naar een andere plek te brengen (cattle mustering) en de andere dag waren we de hele dag in de yards aan het werk. Koeien, stieren en kalfjes krijgen jaarlijks een vaccin, een middel tegen teken, worden geteld en de pluk haar van de staart recht afgeknipt, zodat je kunt zien dat ze behandeld zijn. Verder verdeelden we ze vaak in andere groepen om naar een nieuw paddock te gaan. De kalfjes kregen nog een extra behandeling: brandmerk, onthoornen en castratie. Een pijnlijke gelegenheid, gelukkig was het vaak binnen een minuut per dier gedaan, en konden de kalfjes daarna weer naar hun moeder. Helaas moet elke koe volgens de Australische wet deze behandeling ondergaan. Geen van de mensen met wie ik werkte, vond het leuk om te doen. Jullie vragen je waarschijnlijk af of ik ook al die dingen heb gedaan... niet alles, maar wel veel. Ik mocht alles doen behalve het onthoornen en castreren en daar was ik ook wel blij om.

Op andere dagen gingen we er vaak op uit met de hute of de quadbike om te checken of alles in orde is met de 7000 koeien. Dit houdt in kijken of er geen dieren vastzitten in de waterdammen, controleren of er nog genoeg mineralen in de voerbakken aanwezig is en eventueel zieke/dode dieren rapporteren aan Doreen. Soms zijn de dieren te zwak door ouderdom/ziekte/geboortecomplicaties en worden ze gegrepen door dingo's. Wanneer dit dichtbij een waterdam gebeurt, moesten we ze wegsleepen naar een andere plek. Het blijft iedere keer weer een schok om een dood dier te zien liggen, zeker als ik in mijn eentje was. Als er te weinig mineralen waren dan vulden we ze aan. Dagelijks betekent dat iedere werknemer ongeveer 20 zakken (25 kg per stuk) uitzet. En dan wordt er geen onderscheid gemaakt in mannelijke en vrouwelijke cowboy's. 's Avonds hoef je dan tenminste niet meer naar de sportschool.

In elk huis/werkplek moet worden schoongemaakt en zo ook op Watson River en dit gebeurt nog best wel traditioneel. Mannen reparen machines en houden de schuren netjes, vrouwen het huis en de tuin. Dus ook hier heb ik redelijk wat spinnenwebben verwijderd, vloeren gemopt en aardappels geschild. Met de maaltijden en het afwassen gaven de mannen vaak wel een hand, zeker als we barbequen. Aan het einde van de dag had iedereen zijn vaste taken, ik zette vaak het voer klaar voor de kudde merries (ochtend), gaf de jaarling paarden te eten, verzamelde de eieren, gaf de kippen, melkkoe en hengst te eten. Na een zeer welkome douche was het rond 7 uur tijd voor het avondeten. Na wat kletsen, tv kijken, telefoneren of een boek lezen was het om half 10 bedtijd. Ja, jullie lezen het goed, geen internet! Zes weken lang kon ik zelf niet op internet kijken en las mijn moeder de belangrijkste emails voor via de telefoon.

Cowboy & outback specials

Eigenlijk gebeurde er elke dag wel wat bijzonders of iets wat niet de bedoeling was. Zo was er een dag dat ik samen met Doreen een groep van vijftig jonge stieren terug moest brengen naar het weiland. Doreen en ik allebei op een eigen quadbike en vier honden. Het begin ging aardig goed, totdat we een andere kudde tegenkwamen en een kalf besloot mee te lopen met de jonge stieren. Vervolgens belandde Doreen met haar quadbike bovenop een mierenheuvel en kon hier niet meer vanaf komen. Ze riep mij om haar er vanaf te duwen. Ik begreep alleen dat ik de kudde stieren moest terug duwen, zo zie je 'push back' kan meerdere dingen betekenen. Na een tijdje heen en weer schreeuwen, begreep ik dan toch dat ik haar van de heuvel af moest duwen. De stieren liepen vrolijk verder alleen niet in de goede richting... na een half uur werken met de honden hadden we alle hoofden weer in de goede richting. De kudde ging goed door twee verschillende hekken alleen toen was er de droge rivierbedding. De stieren moesten er doorheen, maar gingen er langs... Dus ik probeerde ze terug te sturen, alleen zag ik een groot gat over het hoofd. Daar lag ik quadbike ondersteboven en ik er bovenop. De stieren zagen hun kans en renden vrolijk terug waar ze vandaan kwamen.

Alles liep na een tijdje goed af, de honden kregen de stieren weer in de juiste richting en Doreen trok mij met haar quadbike uit het grote gat. En zo gebeurde er elke dag wel iets. Een koe die op hol sloeg en door drie prikkeldraadomheiningen vloog, Cameron die zich in zijn hand sneed, mijn hand die tussen een hek en paard bekneld raakte, een vrachtwagen met lekke banden midden in een weiland enzovoort. Allemaal dingen die gebeuren, omdat je nu eenmaal in de outback met mensen en dieren werkt. Ik vond het in ieder geval heerlijk, genieten van alle basisdingen om je heen in een prachtige omgeving en met fantastische mensen. Waar in de wereld kun je tegenwoordig nog op een galloperend paard de zon zien ondergaan in een oneindige wildernis? Of duizenden sterren zien stralen in de hemel, omdat de generator 's avonds maar een een paar uur aan is en daarna alles pikdonker is?

Iets anders bijzonders van de outback is de behulpzaamheid van iedereen. Toen Rachel, oud-collega van Merluna Station, met het postvliegtuig terugvloog naar Cairns vertelde ze mij dat de nieuwe werkneemster (Duitse backpacker) voor Merluna Station had afgezegd de ochtend dat ze zou komen. Ik vervolgens overleggen met Doreen van Watson River of ik terug kon naar Merluna Station voor een paar dagen, totdat iemand anders zou komen. En Doreen zei meteen ja, gaf me een auto en zo kon ik voor een paar dagen weer werken op Merluna. Erg leuk om alle wegwerkers, gasten en Michelle van Merluna weer te spreken. Na de nieuwe werkneemster ingewerkt te hebben, ging ik terug naar Watson River. O ja, terwijl ik terugreed in mijn megaoude auto 'Jones', die niet meer wilde starten zonder geduwd te worden, de remmen amper werkten en geen lampen, ramen of deuren meer had, zag ik mijn eerste krokodil (op 10 meter afstand)!

Een ding waar ik me over blijf verbazen, is de verspreiding van goederen in de outback met het postvliegtuig en de roadtrains. Elke zaterdag, als je ze bestelt, brengt de roadtrain de boodschappen tot aan de snelweg en dan kon ik ze vaak ophalen na een tochtje van 50 kilometer. En dan de post, je eigen Private Mail Bag, komt elke woensdag met het postvliegtuig. Even weer gezellig bijkletsen met de piloot over alle roddels van andere properties. Nu hadden we drie verschillende piloten: eentje was een arrogante kwal, de tweede een ongelofelijke charmante Amerikaan en de derde een iets te aardige jongeman (Paul). Toen ik in Cairns was, ben ik met Paul uiteten geweest en sindsdien vond hij mij veel leuker dan ik hem vond. Dus zijn interesse voor mij was regelmatig onderwerp van gesprek onder de andere cowboys... en ze stuurden mij er ook altijd op uit om de post op te halen. En raad eens wie mij van Watson River naar Cairns vloog... Paul. Waarom lijken 6 uur soms zo lang te duren.

Kamperen onder de sterren

Na een paar dagen Alice Springs met veel culturele uitstapjes: Telegraph Station, Royal Flying Doctors en botanische tuinen, startte mijn vijfdaagse toer door 'The Red Centre' van Australie. Samen met 15 anderen ging ik back to basics. Maaltijden koken in een kampvuur, slapen onder de sterren in een SWAG, douches en toiletten met een uitzicht (geen deur) en lange wandelingen in overweldigende National Parks. Mijn derde keer in Australie heb ik dan eindelijk Uluru, de grote rode rots in het midden van Australie, gezien en eromheen gelopen. Niet beklommen uit respect voor de aboriginals, Uluru is nog steeds een zeer heilige plek voor hun. Zowel tijdens de zonsondergang als zonsopgang (ja ja 4 uur 's ochtends opstaan) heb ik Uluru kunnen bewonderen. Uluru is indrukwekkend, ik vond alleen de The Olgas, Kings Canyon en Ormiston Gorge mooier. Lastig om uit te leggen waarom, misschien krijg je een idee als je naar de foto's kijkt. Waarschijnlijk omdat deze National Parks diverser zijn met verschillende rotsen, begroeiingen en zelfs water!

De eerste nacht begon het plotseling te regenen. Lig je midden in de woestijn, in een swag zonder tent en het regent en dat terwijl ik drie maanden in Cape York geen regen had gezien. Ook de volgende dag zagen we een regenboog uit de Kings Canyon te voorschijn komen. De natuur blijft vol met kleine (en grote) wonderen zitten. Iemand anders die me wonderen van de natuur liet zien, was Craig (aboriginal gids voor een dag). Hij beheert zijn eigen megastuk land en houdt hier koeien op een zeer extensieve manier. Wij waren een nacht en dag bij hem te gast en zo liet hij ons alle dingen zien waar de aboriginals van leefden en hoe zij dieren (voedsel) konden vinden in de natuur. Verder vertelde hij veel over de cultuur en een enorme heuvel vol met zeefossielen en dat midden op het continent! Wist je trouwens dat aboriginal ouders hun kinderen niet zelf opvoeden dit werd gedaan door de opa's en oma's. De ouders zijn nog sterk genoeg om het fysieke werk te doen en vaak mentaal te jong om hun kinderen op te voeden. En vrouwen en mannen leefden gescheiden, zodat de mannen niet in verleiding konden komen om vreemd te gaan.

De groep was verder erg gezellig, iedereen had zo zijn eigen rol binnen het kamp. Alleen halverwege haakten er een aantal mensen af en kwamen er een paar nieuwe bij en dat bracht wel wat opschudding in onze net gevormde groep. Wel interessant om te zien hoe dat hele groepsproces zo snel werkt. Er waren ook twee oudere Nederlandse vrouwen bij en zo kon ik weer gezellig in het Nederlands praten. Ons voertuig was een grote, stabiel uitziende, groene 4WD bus. Hij bracht ons de hele week overal zonder klachten tot de laatste avond! We gingen kamperen in een droge rivierbedding en op eens stonden we stil en konden niet meer voor of achteruit. De eerste keer in mijn leven dat ik strand met een bus. Dus wij met z'n allen duwen, graven en uitladen, maar geen beweging. Na twee uur intensieve groepsinspanning lukte het! We reden weer en besloten het kamp op te zetten voor een welverdiende maaltijd.

Family time in Melbourne

De laatste week ben ik weer compleet terug in de bewoonde wereld, bij familie in Melbourne. Alle luxedingen heb ik tot mijn beschikking: 24 uur per dag elektriciteit, warm water, internet, onbeperkt cappuchino's drinken in restaurants, badkamers met deuren, ijsjes, verharde wegen, openbaar vervoer, films in bioscopen en nog veel meer. De supermarkt zit om de hoek; zo hoef je niet meer na te denken over boodschappen, want je kunt gewoon nog een keer gaan binnen vijf minuten tijd. Wel vreemd hoor om ineens weer mensen in een net uitziend kostuum op het vliegveld te zien lopen. En om eerlijk te zijn, ik kan prima leven zonder al deze luxedingen... dus ik ben benieuwd hoe ik ooit weer ga wennen aan Nederland, waar van elke vierkante meter een bestemmingsplan is gemaakt.

De Arnold's (mijn familie in Australie) zijn wederom zo aardig geweest om mij op te nemen in hun gezin voor een weekje. Veel tijd voor gezelligheid, koffie drinken in cafes, wandelen in de sneeuw!!!, familie- en kerkbezoek, football kijken, verlovingsfeestje, films kijken, lopen op het strand, bewonderen van de botanische tuinen en een exposite van Salvador Dahli. Het voelt (bijna) net zo thuis als in Nederland, zeker als ik af en toe in het Nederlands met Nelleke kan praten. En dan gaan nu zo'n beetje mijn laatste 24 uur in van de 240 dagen, die ik in dit prachtige land met de oneindige outback mocht besteden! Morgen (4 oktober) vlieg ik naar Auckland in Nieuw-Zeeland voor mijn nieuwe avonturen.

Nog geen idee wat Nieuw-Zeeland me gaat brengen, alleen de eerste paar dagen staan vast vanwege het hostel dat ik heb geboekt en daarna is alles open. Ik heb wat adressen waar ik met paarden voor kost en inwoning kan werken en ga waarschijnlijk een auto huren, zodat ik verder kan gaan dan waar de meeste toeristen komen. En groot nieuws mijn vader komt de eerste twee weken van januari langs in Nieuw-Zeeland. En verder zal ik wel zien wat op mijn pad komt.

Superbedankt voor alle leuke kaartjes, reacties en mailtjes!

Groetjes Laura

Pech onderweg, spannende achtervolging en koeienverkoop bij Merluna

Exact dezelfde werkgever (Merluna station) als in de maanden juni en juli, alleen compleet ander werk. De afgelopen drie weken waren vol met cattle station werk: reparen van omheiningen, bijeendrijven van koeien met paarden en quad bikes en zelfs het besturen van een bulldozer. Tussendoor was er nog tijd voor een rodeo, een drinkspel en het verzorgen van de nieuwe baby wallabie ‘Billy'. Ook bij dit verhaal kun je enkele foto's bekijken.

Ruig outbackwerk

De eerste week stond in het teken van het reparen van omheiningen. Samen met Holly MacLean heb ik zo'n 55 kilometer omheiningen gecheckt op de quad bike. We gingen dwars door weilanden, uitgedroogde rivierbeddingen en kuddes met koeien. Helaas kon de quad bike het niet helemaal aan en strandden we midden in het weiland aan het einde van de dag... Wat doe je dan? Geen mobiel netwerk, zonder radio, enkele wilde stieren, een kapot voertuig en gifitige slangen te over!

Na alle overpeinzingen besloten Holly en ik bij de quad bike te blijven, hout te verzamelen, een vuurtje te stoken en te inventariseren hoeveel eten en drinken we nog hadden: 1 biscuitje, 1 manderijn, 1 sinaasappel en 1 liter water. Onder tussen waren we druk bezig met hopen dat iemand zou merken dat we nog niet terug waren en verder kun je niet veel anders doen dan wachten, wachten en wachten in een niet zo'n comfortabele omgeving.

Vier uur later zagen we in de verte lichten opdoemen en na een tijdje kwam Cameron, Holly's vader, op de motor te voorschijn. Hij en een aantal wegwerkers waren al 3 uur lang naar ons aan het zoeken! Rond 10 uur 's avonds waren we weer terug in de keuken van Merluna en was een zeer ongeruste Michelle erg opgelucht om ons te zien. Zij dacht dat we om waren gevallen met de quad bike in één van de diepe rivierbeddingen en gewond waren. Dat was gelukkig niet het geval!

Gevaarlijke achtervolging

Een dag later verscheen er ineens een motor met zeer ruw uitziende jongens op de weg naar Merluna. Ze droegen een grote tas met zich mee. Cameron vloog achter de jongens aan: eentje (Fury) kreeg hij te pakken en de ander ontsnapte met de tas. Fury, bleek een drugsverslaafde te zijn, die op zoek was naar extra medicatie. Na een paar uur wachten kwam de politie uit Weipa om Fury te arresteren. De andere was nog steeds op vrije voeten op het land van Merluna.

's Avonds laat verscheen er een jonge jongen (12 jaar!), genaamd Rooney, in de keuken van Merluna. Hij was op zoek naar zijn maat ‘Fury'. Om een lang verhaal kort te houden: Fury wou de motor van Rooney's broer stelen, zodat hij medicatie kon zoeken. Rooney wilde voorkomen dat hij de motor stal en sprong achterop de motor. Halverwege wisselden ze en Fury dwong Rooney om verder te rijden.... en toen kwamen ze Cameron tegen. Na een warme maaltijd ging Rooney verder naar de politie om daar Fury op te halen, die inmiddels zijn afkickmedicatie had gehad.

Het ware outbackleven

Nadat Holly en ik waren gered van onze benarde positie in het weiland, sprong er een wallabie voor de auto waarin ik naar Merluna reed. De klap was zo hard dat we besloten door te rijden. Holly en Cameron reden op de motor achter ons en zagen naast de inmiddels overleden moeder een baby wallabie liggen. Ze brachten hem mee terug naar Merluna en zo had ik naast Bennie een tweede wallabie, Billy, om te verzorgen. Helaas was hij te klein, zwak en jong om te houden. Daarom hebben we samen met enkele gasten besloten Billy op te sturen naar het wild life park in Cairns.

Elke week weer sta ik verbaasd van de dingen die ik meemaak en denk ik dat ik nu toch wel zo'n beetje weet wat het is om in de outback te leven. Verrassingen blijven er altijd! Op een ochtend besloten Cameron en Michelle dat het goed zou zijn als ik een dag mee zou werken met Cameron. Hij doet af en toe werk voor de wegwerkers en kon wel wat hulp gebruiken. Dus daar ging ik op pad... om een dag de bulldozer te besturen. Tien uur lang zand verschuiven om een afvoer te maken voor een grote waterplas. Ik ben niet in de waterplas beland, maar daar is dan ook alles meegezegd. Op de een of andere manier maakte ik voortdurend hobbels in de afvoerweg en zodra je één hobbel hebt des te meer er volgen

Het was niet alleen de bulldozer die ik heb leren besturen ook een megagrootte vrachtwagen! Eén van de wegwerkers liet mij voor een paar kilometer in zijn vrachtwagen met drie trailers gevuld met zand rijden. En toen was er nog de dag dat ik diegene was die de boodschappen moest ophalen van de wekelijkse vrachtwagen. Daar ging ik met de kleine hute afgeladen met op z'n minst 30 dozen vol met eten, schoonmaakartikelen en drank. Al onze gasten creeëren ook een boel vuilnis, tot een paar weken terug had ik geen idee waar dit heen werd gebracht. Op een avond had ik vuilnisdienst: alles werd opgeladen in één van de oude voertuigen en ik moest het wegbrengen naar onze privé-vuilnisbelt en vervolgens in brand steken. Zo doe ik elke dag weer dingen die ik nooit zou denken te doen.

2.500 koeien verkocht aan Jakarta

Tien verschillende cattle bedrijven, waaronder Merluna station, hebben het voor elkaar gekregen om een importeur uit Jakarta geïnteresseerd te krijgen in hun rundvee. Als alles volgens plan verliep, zou de boot op 13 augustus vertrekken. Begin augustus gingen wij voor een paar dagen aan de slag om alle koeien bijeen te drijven met paarden en quad bikes. De geselecteerde koeien en stieren kregen een snelle behandeling in de yards en werden een week later opgehaald door de vrachtwagen.

Van alle cattle bedrijven moest er één werknemer mee met de vrachtwagen om de koeien voor drie dagen te verzorgen in Weipa, voordat ze op de boot werden geladen. En dat was ik, op naar Weipa! Overdag druk bezig met hooi ophalen en voeren (600 balen per dag), water checken en koeien wegen en in de juiste yard leiden. Iedere avond gingen we ergens heen voor diner, en zo heb ik de lokale pub, golfclub en bowlingbaan kunnen uitchecken. 's Nachts was het tijd om mijn swag uit te rollen onder de sterren, na een korte douchebeurt in een hokje zonder gordijn, maar wel met een spotlight...

Op donderdag de 13^de was het zover, de boot voer binnen om de koeien op te halen. Vijf uur later waren alle dieren geladen en vertrok de boot naar Jakarta. Michelle en Holly haalden me op van Weipa en samen reden we terug naar Merluna station. Onderweg zagen we ineens een aboriginal in het midden van de weg liggen. Eerst dachten we dat hij aangereden was en wellicht overleden. Toen we omdraaiden, toeterden en de politie hadden gebeld, bewoog de aboriginal. Achteraf bleek dat hij niet aangereden was, maar gewoon stomdronken op de snelweg in slaap was gevallen.

Tijd voor gezelligheid!

Ook al heb ik hier vrij lange werkdagen, er is altijd wel tijd voor leuke dingen. Gelijk de eerste dag op Merluna hing er een banner met de tekst: 'Welkom Thuis Laura' en was er een feestje voor een jarige gast. Verder hebben Holly, Rachel en ik met een aantal vrachtwagenbestuurders het drinkspel ‘4 Kings' gespeeld en gedanst onder een heldere sterrenhemel in het laadruim van de vrachtwagen. En afgelopen weekend lekker op de rodeo in Weipa gefeest.

Nieuwe werkgever, nieuw adres...

Vanaf vandaag tot en met 17 september werk ik op het cattle station ‘Watson River', de adresgegevens zijn:

Watson River

Laura Mout

Private Mail Bag 5

Cairns MC QLD 4870

Australia

Telefoonnummer: +61740603267

Internet/email: zeer beperkt (waarschijnlijk 1 of 2 keer in 4 weken)

Cameron en Doreen Quartermaine zijn de eigenaren van Watson River. Samen met hun, Nathan en Coughar ga ik al het werk doen dat de 7000 koeien en 100 paarden met zich mee brengen.

Eind september vlieg ik via Alice Springs (vijfdaagse toer) naar Melbourne om daar nog anderhalve week met familie door te brengen. En op 4 oktober is het tijd om naar Nieuw-Zeeland te vliegen.

Groetjes Laura

Het rampavontuur: Blazing Saddles

Even een kort berichtje en wat eerder dan jullie normaal gesproken van mij gewend zijn. Het leek allemaal zo mooi, een baan:

• in een prachtige omgeving met 1 van de oudste regenwouden
• als gids voor paardrijtochten
• met salaris en kost & inwoning
• en 10 gezellige huisgenoten
• met af en toe vrije tijd om te winkelen en naar het strand te gaan.

Het pakte alleen iets anders uit.... Na een fantastische tocht met het postvliegtuigje via vijf tussenstops in Cape York en een gezellig Italiaans diner met de piloot kwam ik afgelopen donderdag aan bij mijn nieuwe werkgever: Blazing Saddles. Op deze website kun je een prachtig verhaal lezen over de paardrij- en quad biketochten. De tochten zijn er inderdaad alleen wel met erbarmelijke leefomstandigheden voor de paarden en werknemers (backpackers). Lees het verhaal en bekijk de soms schokkende foto's.

Magere, levensloze en uitgemergelde paarden

Blazing Saddles heeft 60 paarden tot haar beschikking. In Kuranda waar de toeristen rijden staan rond de 45 paarden,de andere paarden zijn 'op vakantie' bij een andere boerderij van de eigenaar. Het is de bedoeling dat de paarden hier naar toe gaan als zij een pauze nodig hebben, helaas is er onvoldoende budget om de paarden regelmatig op vakantie te laten gaan.

De paarden blijven hun rondjes door het regenwoud in een gemiddelde temperatuur van 35 graden draaien. Twee keer een paar uur per dag met toeristen op hun rug die amper de voor- van de achterkant van een paard kunnen onderscheiden. Bijna bij alle paarden kun je de ribben tellen, zie je een vale vacht en lusteloze, hangende hoofden. De toeristen hebben vaak niets door vanwege hun onwetendheid en dat de paarden al gezadeld klaar staan met oud en versleten tuig.

Tweemaal per dag krijgen de paarden ‘fodder' te eten en 's avonds mogen ze een baal hooi delen met z'n allen. Het gras waar ze lopen is niet geschikt voor paarden, ze kunnen hier geen voedingsstoffen uit halen. Ook al proberen alle werknemers het beste uit de schrale leefomstandigheden te halen, er is maar zoveel wat je kunt doen met de beschikbaar gestelde hulpmiddelen. Dus zo blijven Thunder, Bazil, Peanut, Wattle, Blue Gum, Maxie, Jeffrey, Pocahontas, Cheeky en alle andere paarden elke dag maar weer toeristen ronddragen op hun veel te dunne rug....

Onrechtvaardige beloning voor werkende backpackers

Niet alleen de paarden leven in onterende omstandigheden, maar ook de backpackers die voor Blazing Saddles werken. Gemiddeld werk je 9 uur per dag voor kost en inwoning en een loon van 60 dollar per dag, waar de belasting nog van af gaat. Ik moet eerlijk zijn, het werk op zich is niet zwaar. Het zijn de omstandigheden die het voor mij ondraagelijk maken. Elke dag weer zie je paarden die een gebroken ziel hebben, slaap je in een doorgezakt bed, leef je in een oud en niet meer schoon te krijgen huis, loop je door de modderige keuken en beschimmelde badkamer, hoor je de verroeste kraan lopen, sta je onder een koude douche en heb je amper te eten als je niet snel genoeg bent. En dat terwijl de Australische werknemers een uurloon van ongeveer 20 dollar hebben.

Dat en nog vele andere redenen waren voor mij genoeg om na vijf dagen te vertrekken.Ondanks de zeer gezellige huisgenoten, de boeiende gespreken met toeristen en de prachtige omgeving van Kuranda. Ik hoop uit het diepste van mijn hart dat de eigenaren van Blazing Saddles ooit het sublieme marketingverhaal ook gaan toepassen op de leefomstandigheden van de paarden en de backpackers die voor hun werken.

En nu....

Vijf dagen als gids in training was voor mij meer dan genoeg bij Blazing Saddles. Er zat voor mij niets anders op dan te vertrekken. Ik heb Michelle van Merluna Station op gebeld en gevraagd of zij iets voor mij kon doen. En gelukkig kon ze dat! Ik ga weer terug naar Merluna om daar voor een paar weken te werken op het boerderijgedeelte van het cattle station, dus geen toiletten meer schoonmaken. Daarna ga ik werken voor de buren (Watson River) tot half september: jonge paarden trainen en yard work met cattle. Woensdag ga ik, na een paar dagen Cairns (luxe kapper, goede cappuchino en fantastische bioscoopfilm), met het postvliegtuigje terug naar Cape York.

Dus vanaf nu ben ik weer te bereiken op Merluna Station, zie mijn profiel voor alle adresgegevens!

Groetjes Laura

Merluna station en een nieuw avontuur

De 6 heerlijke weken op Merluna station met het schoonmaken van ongeveer 300 toiletten, het opmaken van 1200 bedden en het bereiden van 1400 maaltijden vlogen voorbij. Gelukkig is dat niet het enige wat ik heb gedaan.... Er was ook voldoende tijd voor vermaak: de enerverende Laura Rodeo, outback verjaardagsfeesten, buitengewone gasten, een relaxte paardrijtocht, een dagje uit naar het bruisende Weipa en het ‘gewone' leven op een cattle station ervaren. Al deze dingen zal ik proberen op te schrijven in een kort verhaal voor jullie, terwijl ik geniet van mijn laatste dag op het terras van Merluna station met prachtig weer.

Vanaf donderdag start namelijk mijn nieuwe avontuur bij Blazing Saddles. Ik ga hier werken als hoofdgids voor paardrijtochten door het regenwoud. Dus straks een baan met zowel prachtig weer, een fantastische omgeving en de nodige vrije tijd als paarden.

Mijn adres tot half september is:

Blazing Saddles

T.a.v. Laura Mout

PO Box 278

Edge Hill

Queensland 4870

Australia

Phone: +61740939100

Verder qua bereikbaarheid, ik weet nog niet of mijn mobiele telefoon hier werkt. Wel heb ik waarschijnlijk toegang tot internet. Maar nu eerst een nieuw verhaal over Merluna station met enkele foto's.

Een werkdag op Merluna

Om jullie een beetje een indruk te geven wat ik nu eigenlijk doe bij Merluna station: een korte beschrijving van een werkdag (6-7 dagen per week). Half 7 de wekker gaat; tijd om op te staan, aan te kleden in shorts/t-shirt en op de quadbike 1 kilometer af te leggen van het huis naar het toeristengedeelte. Dan een simpel ontbijt: yoghurt, toast en een kopje thee met Michelle, Cameron, de kinderen Holly/Clay en de andere werknemers Neville en Gloria. En niet te vergeten... Bennie (de baby wallabie) voeren.

De klok slaat half 8, tijd om alle was te verzamelen en het schoonmaken van de quarter's badkamer en bijbehorende 5 kamers. Onder tussen de wasmachine draaiende houden voor de op z'n minst 14 wassen! Dan verder naar de 15 kamers in de donga's waar de wegwerkers verblijven. Ramen en gordijnen openen, airco's en lampen checken, bedden opmaken, matten uitschudden, vloeren aanvegen/dweilen en vieze tafels/kasten/muren/deuren schoonmaken waar nodig. Op naar de drie cabins met elk zijn eigen badkamer en tweepersoonsbed, exact hetzelfde verhaal als de donga's.

Tijd voor lunch met elke dag een andere salade, eigengemaakte cake en een pindakaasboterham. Bennie, de wallabie, voeren. Inmiddels is het rond 1 uur 's middags en de kampeertoiletten/-douches en keuken moeten nog gedaan worden. Vaak ben ik rond 3 uur klaar met de reguliere schoonmaakklussen en dan is het tijd voor extra klusjes als het maken van een nieuw boekingsbestand, opruimen van de koelcel en helpen in de keuken. Rond half 5 is het tijd voor vrije tijd: een rondje joggen, email checken en douchen.

Half 7 weer terug naar het toeristengedeelte. Eerst Bennie, de wallabie, voeren en naar bed brengen. Hij slaapt binnen vanwege de slangen en dingo's die 's nachts actief worden. Dan de tafels dekken voor het avondeten, eetbuffet klaarzetten en afwassen. Vraag me toch echt af of een afwasmachine niet veel voordeliger, werknemervriendelijker en waterbesparender is... Elke avond eten we gezellig buiten met alle gasten de meest overheerlijke, homecooked en verse maaltijden. Nog even de laatste afwas er door heen jagen, de tafels dekken voor het ontbijt en eventjes tv kijken. Rond 9 uur weer terug naar het huis op de quadbike, boek lezen en slapen!

Een lang weekend naar de Laura Rodeo!

Elk jaar gaat Holly MacLean samen met vrienden naar een rodeo in het miniplaatsje ‘Laura'. En zo ook dit jaar en ik mocht mee. Dus daar gingen we vijf hutes beladen met kampeerspullen, drank en rodeospullen op pad naar Laura. Een 6 uur durende tocht met de nodige eetstops over een dirt road met niets anders dan bomen, mierennesten en soms een riviertje. Verder passeerden we 1 plaatsje, een aantal roadhouses en een checkpunt voor fruit.

En dan opeens sla je af naar een kleinere dirt road en daar is de rodeo. Honderden paarden, trucks en tenten doemen op uit het niets. De rodeo is drie dagen vol met verschillende paardensporten, feesten met countrymuziek en outback eten. Op vrijdag zijn de ‘horse sports' waar iedereen met een paard aan mee mag doen. En van Holly haar vrienden, Luke en Nadine, mocht ik een paard lenen en zo kon ik ook deelnemen aan onder andere de barrel race. Super gaaf, het hele idee van de ‘horse sports' is zo snel mogelijk een bepaald traject af te leggen. Niets gewonnen, maar wel heel veel lol gehad. Na een heerlijke maaltijd in een schuur is het tijd voor de het eerste feest met countrymuziek.

Zaterdag staat in het teken van de paardenraces met de wel een beetje lachwekkende ‘Fashion of the fields'. Alle dames kleden zich om in de meest mooie, buitengewone en felgekleurde jurken en schoenen met zo hoog mogelijke hakken. En dat op een rodeo met heel veel stof, zand en paarden. Tussen de races door wordt dan bepaald wie de bestgeklede dame en heer is. 's Avonds is er weer een dansfeest met een liveband.

De meest ruige onderdelen van de rodeo zijn op zondag. Een aantal van Holly's vrienden namen hieraan deel; zo lang mogelijk blijven zitten op een bokkende stier/paard zonder zadel, vangen van een koe met een lasso en het op de grond werpen van een kalf door van je eigen paard af te springen. Net toch allemaal iets te ruig voor mij, dus ik was een erg blije toeschouwer. Aan het einde van de dag werd bekendgemaakt dat Luke de overall winnaar van Laura Rodeo is!

Maandagmorgen was het tijd om het kamp op te pakken en te beginnen aan de terugtocht naar Merluna. Met drie personen (Glen, Jay en ik) opeengepakt in de hute de terugreis doorstaan. Iedereen was zo brak dat de terugweg bijna anderhalf keer zo lang duurde. Ook maakten we nog een korte stop in het plaatsje Laura met minder dan 500 inwoners. Toch wel fantastisch om een rodeo te kunnen ervaren met mensen die je zo opnemen in hun familie alsof je één van hun bent.

Buitengewone gasten

Elke dag weer komen er nieuwe toeristen aan op Merluna station en je weet eigenlijk nooit wat je kunt verwachten. Meteen al het eerste weekend viel ik met mijn neus in de boter. Er kwamen 25 mensen van de rengroep ‘Hash Harriers' uit Weipa. De Hash Harriers blijken over de hele wereld te zitten en zij hebben als doel gezellig rennen en veel drinken met elkaar. En dat deden ze ook op Merluna station. Samen met Michelle had ik een route uitgezet van 4,6 kilometer met oranje linten voor een Hollands tintje. Na twee uur!!! kwamen de eerste renners terug en hadden wij een BBQ voor ze klaar staan.

Op zondagochtend nodigden de Hash Harriers ons uit voor een pannekoekenontbijt. Dus daar gingen Cameron, Michelle en ik.... We verwachten een gewoon ontbijt, alleen zodra we arriveerden zagen we het bier al op tafel staan. En na een paar pannenkoeken werden we samen met enkele Hash Harriers naar voren geroepen. De voorzitter legde uit dat elk lid een bijnaam heeft en die krijg je tijdens de inauguratie. Omdat wij ze zo'n hartelijk welkom hadden gegeven, mochten wij ook lid worden.

Alleen niet zonder de inauguratie te doorstaan. Terwijl zij een lied zongen, moesten wij een glas wijn/bier in 1 keer achterover slaan. Nu ga ik door het leven met de Hash Harrier bijnaam ‘Rodeo'. Wel frappant, hoor... bij de Hash Harriers nemen ouders, kinderen en gepensioneerden allemaal deel aan praktijken die wij in normaal gesproken alleen in onze studententijd doen....

En paar weken later hadden we de filmploeg van ‘Death at a funeral' te gast. Zij deden onderzoek voor hun nieuwe film en verbleven ook een nacht op Merluna. De hele avond was fantastisch: interessante gesprekken, gezellige mensen en mooie gitaarmuziek. Eén van de producers kon gitaar spelen en de anderen zongen al mijn favoriete liedjes uit Dirty Dancing, Lady in Red enzovoort... En als ik ooit een keer in Los Angeles of Vancouver terecht kom dan kan ik altijd overnachten bij één van de producers.

We krijgen zoveel mensen over de vloer dat ik uren door kan schrijven over buitengewone gasten, maar dan vallen jullie helemaal in slaap bij het lezen van mijn verhaal

En dan de mensen van de Department of Housing (DoH), zij werken elke dag in Arukun. Dit is een aboriginal community op ongeveer anderhalf uur rijden. De aboriginals hebben nooit huur betaald voor de huizen waar ze in wonen. De werknemers van DoH moeten er nu voor zorgen dat ze wel huur gaan betalen van ongeveer 175 dollar per week. Dit lijkt mij echt een onmogelijke opgave, maar de 5 lieftallige dames en 2 grappige homo's komen elke dag nog aardig blij terug op Merluna.

Het bijzondere leven op een cattle station

In mijn vorige verhaal had ik al beschreven dat ik nu toch echt in de Middle of Nowhere beland ben. Alleen nu na zes weken weet ik ook wat dit betekent. Heleboel mooie dingen en soms ook wat minder handige dingen:

• Toen de vijftigjarige en bovengrondse elektriciteitslijn naar het huis brak, duurde het ongeveer 10 dagen voordat de reparateur kwam. En dat houdt in geen elektriciteit in het huis, dus geen licht, alleen koud water in de douche en geen internet via de satellietmodem meer.
• Wanneer de elektriciteitsvoorziening van zonnecellen en een generator kuren heeft, de koelcel niet geopend mag worden en je de maaltijden niet kunt bereiden. Gelukkig gebeurde dit maar 1 keer in de afgelopen zes weken.
• Holly had op een dag last van haar buik en moest naar het ziekenhuis gereden worden. Dus daar ging ik twee uur lang over een zandweg naar Weipa. In het lokale ziekenhuis konden ze haar niet helpen, daarom moest ze in het ziekenhuisvliegtuig naar Cairns. Eenmaal aangekomen in Cairns konden de artsen niets vinden en bleek het alleen een verrekte spier te zijn.... Vier dagen later was ze weer thuis.
• Af en toe nemen toeristen niet genoeg brandstof mee en stranden ze langs de kant van de weg. Dus wij op pad met een jerrycan en diesel.
• Ontelbare hoeveelheden mieren: groene, bruine, zwarte en rode. In dit gedeelte van Australië is de biomassa mieren groter dan de biomassa mensen. En het ergste is dat ze allemaal bijten!
• Een iets groter dier waar ik mijn leefomgeving mee deel zijn wilde stieren. Elke ochtend als ik van het huis naar het toeristengedeelte rijd, moet ik oppassen voor 6 wilde stieren. Af en toe best wel een beetje eng... En dan hebben we ook nog de nodige spinnen in huis. Op een avond kwam ik thuis en daar zat ie, een spin zo groot als mijn hand op de muur....
• De snelweg loopt hier dwars door de verschillende cattle stations. Je kunt daarom ook koeien tegenkomen op de snelweg. Door het stof van de zandweg zie je ze pas op het laatste moment. Eén nacht raakten we bijna een groep van 6 koeien met de auto. Als de koe 10 centimeter naar links had gestaan, dan waren we er geweest.... Diezelfde nacht reden we jammergenoeg wel een wallabie aan.
• Alle boodschappen komen één keer per week aan met de vrachtwagen en als je wat vergeten bent... dan is het weer een week wachten.

Ook al heb je soms wat minder handige dingen het blijft een fantastische ervaring en ik had het nooit willen missen. Enkele impressies:

• De relaxte mensen, die je opnemen in hun gezin.
• De prachtige zonsopgangen boven de uitgestrekte landingsbaan voor het postvliegtuig.
• Een lange paardrijtocht over eigen terrein.
• Boyd's lagoon met ontelbare vogels.
• De voortreffelijke eigengemaakte maaltijden, koekjes en toetjes.
• Je eigen cattle station waar je mensen van over de hele wereld ontvangt.
• De feestjes waar iedereen van aangrenzende cattle stations naar uit kijkt. Tijdens mijn verblijf hier had ik twee feesten, beide keren in de kampeerschuur van Merluna station met een BBQ: gezellige muziek, veel drank en lekker eten. De eerste keer was een achttienjarige verjaardag van twee jongens uit Weipa en de tweede het verjaardagsfeest van de zoon Clay MacLean.
• Het altijd buiten leven, eten en werken wat mogelijk is door het prachtige weer.
• De baby wallabie ‘Bennie' die me overal volgt tijdens het schoonmaken. Hij is nu ongeveer twee keer zo groot als toen ik hier net kwam. Het mooie is dat hij ook reageert als ik hem roep en mij meteen vindt als we bijvoorbeeld zitten te eten met dertig andere mensen.

En tja zo kan ik nog wel even doorgaan.... Zelfs tot en met de laatste paar dagen blijft het een bijzondere ervaring. Watson River, het aangrenzende cattle station, nodigde mij uit om een dagje te komen kijken. Zij hebben 6000 koeien en dit is echt hun hoofdinkomen. Brooke, de dochter van Cameron en Doreen Quartermaine, heeft mij de verschillende paddocks met koeien en paarden laten zien. Ook waren ze bezig om een aantal koeien van een jaar oud te behandelen in de yards. Elke koe kreeg een oormerk, vaccinatie en een brandmerk. De horens werden verwijderd en een castratie uitgevoerd waar nodig (allemaal zonder verdoving en per dier kost het ongeveer 90 seconden). In totaal moesten er 800 jaarlingen worden gedaan.

Nieuw avontuur: Blazing Saddles

Na een week of drie begon ik bij Merluna station het haast niet paardrijden toch wel echt te missen. Daarom besloot ik om nog 1 email te sturen naar Blazing Saddles en als dit niets zou worden dan zou ik bij Merluna blijven tot half september. Ik kreeg alleen wel een positieve reactie! Ze hadden iemand nodig en wel voor 8 weken. Meteen vanaf het begin heb ik open kaart gespeeld met Michelle. Gelukkig waren zij en haar familie vol begrip en helpen me met een goede voorbereiding voor de nieuwe baan.

In de laatste week van mijn verblijf is de nieuwe backpacker, Rachel uit Frankrijk, gestart. Na een paar dagen haar inwerken, vroeg Michelle me of ik haar kon helpen met de administratie, financiën en het herschrijven van communicatiemateriaal voor toeristen. Zelfs hier heb ik wat aan de dingen die ik bij S&P als communicatieadviseur heb geleerd! Op woensdag 22 juli vlieg ik met het postvliegtuig naar Cairns. Na een nacht in een hostel wordt ik opgepikt door mijn nieuwe werkgever om naar Blazing Saddles in Kuranda te gaan. Mocht er ooit iets mis gaan dan mag ik altijd terugkomen op Merluna station en Watson River. Zelfs enkele wegwerkers hebben aangeboden dat ik hun mag bellen als ik in de problemen zit. Dus genoeg mensen om op terug te vallen

Dat was het wel weer eventjes voor nu. Het verhaal is toch ietsje langer geworden dan ik had gedacht. Groetjes Laura

PS Bedankt voor alle kaartjes die met het postvliegtuig kwamen! Elke week was er wel iets voor mij bij.

Trainingsweek en een baan

Na vier maanden vakantie vieren en af en toe wat werken voor kost en inwoning, is het dan toch tijd om aan een baan te gaan denken. Er is in Australië een organisatie (VisitOz) die backpackers 'gemakkelijk' aan een baan met paarden kan helpen in de outback. Hiervoor volg je eerst een trainingsweek op een ranch een uur vanaf Gympie in Queensland. En aan het einde van de week heb je gegarandeerd de 'baan van je dromen', aldus de advertentie. Hieronder een kort verslag van mijn zoektocht naar een baan met enkele foto's.

VisitOz: Jaylyn Downs en polocross

Met 16 backpackers ging ik op weg naar Goomeri om verdeeld te worden over de verschillende trainingsranches en outback bestendige kleding te kopen. Ja... ja... ik heb ze nu ook... jeans met geruite blouses. Samen met Nina uit Duitsland werd ik vervolgens opgepikt door Justin Hafey van Jaylyn Downs. Dit is een ranch waar ze voornamelijk paarden fokken en trainen voor polocross en camp drafting, een onderdeel van rodeo. Polocross is een teamsport en een soort mix tussen polo en lacrosse.

Tijdens het werken op de ranch had ik mijn training samen met Nina en Lana. Lana kwam voor enkele weken terug naar Justin's ranch voor een korte pauze tussen twee banen. We maakten lange dagen van 7 uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds met veel paardrijden, vaak zo'n 4 uur per dag. En natuurlijk de activiteiten die je outback bestendig moeten maken:

• Bomen kappen met een kettingzaag
• Een veld bewerken met een tractor
• Het opnieuw omheinen van een weiland
• Rijden op een motor
• Bijeendrijven van koeien

Helaas bleek het VisitOz niet te lukken om voor Nina, Lana en mij een baan te vinden.... ook al garanderen ze dit wel. Blijkbaar slaat de recessie nu ooktochtoe op het Australische platteland. Gelukkig bood Justin met zijn gezin (Lyndal, Emma, Beth, Laura en Dan) aan dat we zo lang mochten blijven, totdat we een baan vonden. Zij moesten alleen wel een heel weekend op pad voor polocross en hadden geen ruimte meer voorin de vrachtwagen. Dus daar gingen we met z'n drieeën voor vijf uur achterin de truck op weg naar Killarney. Ook de tenten waren overvol en zo konden we buiten slapen onder de sterren. Gelukkig was het warm genoeg! Overdag hadden we alle tijd om naar de wedstrijden te kijken en 's avonds gezellig rond het kampvuur te zitten.

Na een weekend polocross waren we op maandag weer terug op de ranch Jaylyn Downs. Hier werkten we voor Justin en wachtten op telefoontjes van potentiële werkgevers. Nog een week ging voorbij en geen baanaanbiedingen die meteen zouden starten. In het weekend nog een aantal polocrosswedstrijden, deze keer op de thuisbasis van Justin en zijn gezin in Tansey. Dat hield voor ons in: handen uit de mouwen in de keuken een maaltijd bereiden voor 130 mensen. In de schaarse vrije tijd kijken naar polocrosswedstrijden en 's avonds bezatten met wodka in de kantine.

Op zondagavond was er dan toch de eerste serieuze baanaanbieding, die meteen zou starten. En wel op een cattle station in Cape York, het noordelijkste puntje van Australië. Alleen niet met paarden.... wat doe je dan. Het gaat om een baan als kamermeisje/kok/manusje van alles voor de toeristen die het cattle station bezoeken. Na een uur wikken en wegen heb ik toch besloten om het te doen.

Een baan in de outback: Merluna station

Via een autotocht, busrit, korte rit in een andere coach, twee vliegtuigen en nog een autorit was ik na twee dagen reizen op de plaats van bestemming: Merluna station (http://www.merlunastation.com/). Sprak ik in mijn eerdere berichten over de outback, dan was dat echt niets vergeleken bij dit. Ik zit nu op een plek waar het dichtstbijzijnde dorp 120 km rijden is, de buurman 45 km verderop zit, mijn mobiele telefoon geen signaal meer heeft, de post één keer per week op woensdag voor de deur landt met het postvliegtuig en een snelweg van zand, die alleen geschikt is voor 4wd voertuigen. En daar woon/werk ik nu.... O ja en in elke rivier zitten krokodillen.

Het is een oase van rust als de toeristen een dagje weg zijn, heerlijk weer (altijd boven de 30 graden), redelijk groen voor het droge Australië en gelukkig af en toe internet via een satteliet. Het werk is op zich wel te doen. Het zijn wel lange dagen, van 7.30 uur 's ochtends tot 8.30 uur 's avonds, met een paar korte pauzes om te eten, om te kleden of te lezen. Het is gezellig om met de toeristen van over de hele wereld te kletsen, alleen het niet paardrijden mis ik toch echt wel.... Schoonmaken van kamers, toiletten & douches, bedden opmaken, koken en opruimen horen tot mijn dagelijkse bezigheden. Straks kom ik nog terug als een volleerde huisvrouw

En dan heb ik nog één fantastische bezigheid, namelijk de baby wallabie ‘Bennie' verzorgen. Een paar weken geleden heeft Michelle (eigenaresse van Merluna station) een wallabie aangereden en Bennie kwam levend te voorschijn uit de buidel. Soms volgt hij me overal, krijgt hij zes keer per dag melk en slaapt in een oude aardappelzak. Een welkome afwisseling voor de rest van mijn baan.

De komende tijd ben ik eigenlijk alleen bereikbaar via de email. Wanneer je me wilt bellen dan kan dit op: +61 740 603 209 of +61 740 603 225. Dit is het nummer van Merluna station. Mijn mobiele telefoon, zowel het Nederlandse als Australische nummer, werken hier niet. Het is acht uur later dan in Nederland. Een goed moment om te bellen is als het bij jullie 12 uur 's middags is. Een kaartje kun je natuurlijk altijd via het postvliegtuig sturen naar:

Merluna station

Laura Mout

Private Mail Bag 70

Cairns MC QLD 4870

Australia

Over een maandje zal ik jullie weer laten weten hoe mijn eerste weken werken en het bezoeken van een rodeo in het dorpje ‘Laura' zijn bevallen!

Groetjes Laura