Gedurende mijn ruim 400 wandelkilometers heb ik heel wat meegemaakt in Nieuw-Zeeland (NZ). De natuur met al haar bijzondere verschijnselen is prachtig om in rond te lopen en soms toch ook een beetje gevaarlijk. Kokende waterbronnen, steile afgronden, overstroomde rivieren, zeer wisselende weersomstandigheden, ondergelopen wandelpaden, een alles verhullende mist, losliggende rotsen, snel opkomende vloed, een boze zeeleeuw en dat allemaal op een paar wandelingen. Dit en nog veel meer is onderwerp van deze weblog en de bijbehorende fotoserie. Om jullie niet al te ongerust te maken ik ben nog steeds in staat om dit verhaal te schrijven..., gelukkig heb ik vooral mogen genieten van de natuur haar schoonheid, op drie kleine incidenten na.

Na mezelf heel wat moed in te hebben gesproken, begon ik aan de Tongariro Crossing met erbarmelijke weersomstandigheden. Windsnelheden tot 120 km per uur, dichte mist wat het onmogelijk maakt om verder dan vier meter te kijken en een gevoelstemperatuur van vijf tot dertig graden. De tocht zelf duurt vaak niet langer dan zeven uur (twintig kilometer), als je niet verdwaalt.... en op de een of andere manier deed ik dat wel. Samen met een bejaarde man belandde ik op de verkeerde route, zonder dat ik dit wist. Na een half uur in een alles verhullende mist rongedwaald te hebben, besloot ik terug te lopen en zo vond ik het juiste pad weer terug. Nu kan ik me heel goed voorstellen dat er jaarlijks mensen vermist raken op de Tongariro Crossing: de populairste wandeling van een dag in NZ. Een prachtige vulkanische omgeving met oude lavastromen, diepe kraters, actieve geothermische gebieden, serene emerald- en blauwgekleurde meren en de afwisselende fauna. Een spectaculaire uitdaging, waar ik enorm van heb genoten.

Op het Zuidereiland was het tijd voor een meer timide wandeling: Queen Charlotte Track. 73 kilometer wandelen door de Marlborough Sounds, terwijl je baggage per watertaxi naar je volgende slaapplaats wordt gebracht (er zijn geen wegen in dit deel van NZ). Een dag zonneschijn en drie dagen regen en twee uurtjes van paniek. Om wat meer uitdaging in mijn relaxte dagen te brengen, ging ik op een zijpad naar een waterval. Gewoon de beek volgen, de routemarkeringen brengen je dan naar de waterval. Ik volgde de (verkeerde) beek alleen te lang... eindigde midden in een groot woud en had geen flauw benul waar de uitgang was. Als ik keek waar ik vandaan kwam, leek alles op elkaar. Na een uur kruipen, klimmen en ploegen door een zeer dicht regenwoud het pad naar de miniwaterval gevonden! Verder waren het relaxte, mooie en heerlijke wandeldagen met gezellige avonden in homestays, waar vaak een kopje thee met scones/muffins bij aankomst klaarstond.

Terwijl ik mijn reis verder naar het zuiden voorzette, verslechterde het weer, zo ook in Mount Cook National Park. Mt. Cook is de hoogste berg van NZ, met slecht weer alleen verhuld in wolken/mist. De 48 uur dat ik hier was, regende het voortdurend en zag ik geen berg. Toch ben ik voor twee wandelingen naar enorme gletsjers gegaan. De eerste ging fantastisch, de tweede wat minder... tweederde van het wandelpad was een deel van de rivier geworden. Dus moest ik van steen naar steen springen, dit ging meestal goed tot een misstap en ik had twee natte schoenen en de regen zorgde er verder voor dat ik er als een verzopen katje uit begon te zien, maar ik haalde het tot de gletsjer en weer terug naar de auto. De hele natte bedoening was het wel waard om de ijsbergen rond te zien drijven in dit bijzondere gedeelte van NZ.

Op elke andere wandeling gebeurde wel iets, maar ik raakte gewend aan de koeien op het wandelpad, de paden die in rivieren veranderen en de steile afgronden. En dan vergeet ik nog de zeeleeuw die dood leek en plotseling tot leven kwam met een zeer slecht humeur op twee meter afstand van mij. Een paar hoogtepunten:

• Abel Tasman met goudgele stranden.
• Golden Bay en de Farewell Spit: een natuurreservaat bestaand uit zand.
• De heldergroene bomen van het Greenstone Track.
• Het alles overtreffende panorama na 1 dag op het Routeburn Track.
• Gebied van de Catlins/Otago Peninsula waar je aan de kust dolfijnen, zeeleeuwen (zie video), zeehonden (zie video), penguins en albatrossen kunt zien.

... and the other tourist things...

Af en toe vertoef ik ook in de NZ steden om het sporadische mooie gebouw te bekijken. Zo heb ik weer eens een Nederlandse windmolen gezien en een heus kasteel, de enige in NZ. Het leek net een miniatuur van de Europese kastelen en had toch ook zo z'n charmes. En dan waren er nog een paar mooie kerken en een bijenraat als parlementshuis in Wellington. Verder heeft deze stad ook een prachtige botanische tuin, waar je met een kabelkar naar toe kunt. Dit is mijn favoriete stad als het mooi weer is!

En dan nog een nieuwtje mijn auto 'Jules' heeft het certificaat voor het beklimmen van de werelds steilste straat behaald. In Dunedin is een straat met een steilheid van 35%, voor elke 2.86 meter gereden steig je 1 meter. Naar beneden was enger dan naar boven! O ja en verder heeft ie me ook door 20 'forden', oversteekplaats in een rivier geloodst (zie foto's).

Normal life goes on... for me as well!

Als je een jaar vakantie aan het vieren bent, kun je niet altijd het normale leven ontlopen. Ook ik ga af en toe naar de kapper, doe boodschappen, lees boeken, speel spelletjes als Monopoly/Triviant, neem de veerboot en zie films in heel aparte bioscoop. Een bioscoop met banken net als thuis, zelfgemaakte koekjes, geen reclames en een pauze in het midden van de film. Fantastisch!

Mijn kerstgevoel begon te komen met de eerste kerstparade die ik zag in een klein dorpje. Iedereen was uitgedost als kerstman, rendier of kerstboom en er waren heel wat praalwagens. Kerst zelf heb ik doorgebracht met andere backpackers in twee kleine hostels die (gratis) eten en drinken klaar hadden staan. Ook ben ik naar een traditionele kerstnachtdienst en een kleine ochtenddienst geweest. Een jonge jongen zong a capella een ontroerende versie van Stille nacht, Heilige nacht. Veder blijft het een aparte verschijning om met mooi weer Kerst te vieren, geef mij maar de witte Kerst in Nederland.

Helaas gebeuren er ook wel eens minder leuke 'normale' dingen. Er is fraude gepleegd met mijn credit card door een persoon uit Brussel. Dus credit card laten blokkeren en de hele administratieve rompslomp met de bank is nu gelukkig achter de rug. In dezelfde tijd ook een boete voor te snel rijden gehad....

Na zo'n 8.000 kilometer touren begon Jules ook wat mankementjes te krijgen: olie ververst, band laten vervangen en een andere band bleef steeds leeglopen... Dus die heb ik zelf vervangen! Mijn eerste autoband die ik zelf heb verwisseld. Jules is nu weer zo goed als nieuw en de teller staat al op 10.000 kilometers.

My home away from home

Na een dag rondgeslenterd the hebben in Dunedin rijd ik zo'n 20 minuten naar een boerderij net buiten de stad. Een laatste steile heuvel te overwinnen en daar rijd ik de oprit op van mijn slaapplaats. Een knus onderkomen met een 360 graden panorama uitzicht over de haven van Dunedin. Ik open de deur en zie een helderverlichte kerstboom, ruik de warme geur van een open haard en hoor de radio 'Dirty Dancing' spelen. Is dit mijn huis? Of gewoon het hostel 'Billy Browns'? Jammergenoeg de laatste....

Een van de fantastische hostels, waar ik heb geslapen, net als:

• Moana Lodge, dicht bij Wellington maar dichter bij de zee met een fantastische zonsondergang.
• Noelines Homestay, waar een oudere vrouw je op wacht met thee en scones.
• The Innlet, gewoon perfect in al haar huiselijkheid.

De helft van mijn tijd in NZ heb ik doorgebracht met kiwi's (Nieuw-Zeelanders). Vaak mensen met een kleine boerderij en paarden. Ik reed vaak een van de paarden en zij gaven mij een kamer, een paar maaltijden en veel gastvrijheid. Zo verbleef ik bij Chris en Murray in Nelson, Karen en Clinton in Murchison en Rodney en Karan in Oamaru. Allemaal mensen met paarden, die er vaak een boerderij/baan naast hebben. Zo kon ik ook (gratis) mee met Karen naar het avonturenpark waar zij werkt. Een Flying Fox boven de Buller River, waar ik als een soort superwoman over vloog (zie video).

Bij de Scott familie in Glenorchy bleef ik wat langer om te helpen met het bijeendrijven en vaccineren van schapen/lammetjes en het plukken van bessen. Iris Scott beheert een station met 4000 merino schapen, 20 paarden en 200 vleeskoeien. Voor twee uurtjes werk per dag, mocht ik meegenieten van alles wat er gedaan werd op het station. Wat minder was de storm op de heenweg naar Glenorchy en de stroomstoring die daar op volgde, toen kwam de oude stoof boven het haardvuur toch nog van pas om het eten te bereiden.

Tja zo maak ik elke dag wel wer wat mee. Ik blijf genieten van alle vrijheid, relaxte avonturen en de mooie natuur in deze reis. Nog vijf weken te gaan voordat ik weer voet op Nederlandse bodem zet. Van NZ heb ik zo goed als alles gezien op Stewart Island na. De mooiste gebieden ga ik nog eventjes dunnetjes over doen in de komende 2 weken met mijn vader. Of in de laatste acht dagen in de Coromandel, waar ik bruin ga bakken op het strand. Voordat ik jaarclubgenoot Miranda op zoek in het winterse Canada (weet nog niet of ik het temperatuurverschil van 50 graden aan kan)!

Nogmaals bedankt voor jullie leuke reacties/emails en een heel gelukkig, gezond, voorspoedig en niet te vergeten avontuurlijk 2010 gewenst!

Groetjes Laura

PS Dit gedichtje kwam ik nog tegen:
Dance like no one is watching you,
Love as though you have never been hurt before,
Sing as though no one can hear you,
Live as though heaven is on earth.