De 6 heerlijke weken op Merluna station met het schoonmaken van ongeveer 300 toiletten, het opmaken van 1200 bedden en het bereiden van 1400 maaltijden vlogen voorbij. Gelukkig is dat niet het enige wat ik heb gedaan.... Er was ook voldoende tijd voor vermaak: de enerverende Laura Rodeo, outback verjaardagsfeesten, buitengewone gasten, een relaxte paardrijtocht, een dagje uit naar het bruisende Weipa en het ‘gewone' leven op een cattle station ervaren. Al deze dingen zal ik proberen op te schrijven in een kort verhaal voor jullie, terwijl ik geniet van mijn laatste dag op het terras van Merluna station met prachtig weer.

Vanaf donderdag start namelijk mijn nieuwe avontuur bij Blazing Saddles. Ik ga hier werken als hoofdgids voor paardrijtochten door het regenwoud. Dus straks een baan met zowel prachtig weer, een fantastische omgeving en de nodige vrije tijd als paarden.

Mijn adres tot half september is:

Blazing Saddles

T.a.v. Laura Mout

PO Box 278

Edge Hill

Queensland 4870

Australia

Phone: +61740939100

Verder qua bereikbaarheid, ik weet nog niet of mijn mobiele telefoon hier werkt. Wel heb ik waarschijnlijk toegang tot internet. Maar nu eerst een nieuw verhaal over Merluna station met enkele foto's.

Een werkdag op Merluna

Om jullie een beetje een indruk te geven wat ik nu eigenlijk doe bij Merluna station: een korte beschrijving van een werkdag (6-7 dagen per week). Half 7 de wekker gaat; tijd om op te staan, aan te kleden in shorts/t-shirt en op de quadbike 1 kilometer af te leggen van het huis naar het toeristengedeelte. Dan een simpel ontbijt: yoghurt, toast en een kopje thee met Michelle, Cameron, de kinderen Holly/Clay en de andere werknemers Neville en Gloria. En niet te vergeten... Bennie (de baby wallabie) voeren.

De klok slaat half 8, tijd om alle was te verzamelen en het schoonmaken van de quarter's badkamer en bijbehorende 5 kamers. Onder tussen de wasmachine draaiende houden voor de op z'n minst 14 wassen! Dan verder naar de 15 kamers in de donga's waar de wegwerkers verblijven. Ramen en gordijnen openen, airco's en lampen checken, bedden opmaken, matten uitschudden, vloeren aanvegen/dweilen en vieze tafels/kasten/muren/deuren schoonmaken waar nodig. Op naar de drie cabins met elk zijn eigen badkamer en tweepersoonsbed, exact hetzelfde verhaal als de donga's.

Tijd voor lunch met elke dag een andere salade, eigengemaakte cake en een pindakaasboterham. Bennie, de wallabie, voeren. Inmiddels is het rond 1 uur 's middags en de kampeertoiletten/-douches en keuken moeten nog gedaan worden. Vaak ben ik rond 3 uur klaar met de reguliere schoonmaakklussen en dan is het tijd voor extra klusjes als het maken van een nieuw boekingsbestand, opruimen van de koelcel en helpen in de keuken. Rond half 5 is het tijd voor vrije tijd: een rondje joggen, email checken en douchen.

Half 7 weer terug naar het toeristengedeelte. Eerst Bennie, de wallabie, voeren en naar bed brengen. Hij slaapt binnen vanwege de slangen en dingo's die 's nachts actief worden. Dan de tafels dekken voor het avondeten, eetbuffet klaarzetten en afwassen. Vraag me toch echt af of een afwasmachine niet veel voordeliger, werknemervriendelijker en waterbesparender is... Elke avond eten we gezellig buiten met alle gasten de meest overheerlijke, homecooked en verse maaltijden. Nog even de laatste afwas er door heen jagen, de tafels dekken voor het ontbijt en eventjes tv kijken. Rond 9 uur weer terug naar het huis op de quadbike, boek lezen en slapen!

Een lang weekend naar de Laura Rodeo!

Elk jaar gaat Holly MacLean samen met vrienden naar een rodeo in het miniplaatsje ‘Laura'. En zo ook dit jaar en ik mocht mee. Dus daar gingen we vijf hutes beladen met kampeerspullen, drank en rodeospullen op pad naar Laura. Een 6 uur durende tocht met de nodige eetstops over een dirt road met niets anders dan bomen, mierennesten en soms een riviertje. Verder passeerden we 1 plaatsje, een aantal roadhouses en een checkpunt voor fruit.

En dan opeens sla je af naar een kleinere dirt road en daar is de rodeo. Honderden paarden, trucks en tenten doemen op uit het niets. De rodeo is drie dagen vol met verschillende paardensporten, feesten met countrymuziek en outback eten. Op vrijdag zijn de ‘horse sports' waar iedereen met een paard aan mee mag doen. En van Holly haar vrienden, Luke en Nadine, mocht ik een paard lenen en zo kon ik ook deelnemen aan onder andere de barrel race. Super gaaf, het hele idee van de ‘horse sports' is zo snel mogelijk een bepaald traject af te leggen. Niets gewonnen, maar wel heel veel lol gehad. Na een heerlijke maaltijd in een schuur is het tijd voor de het eerste feest met countrymuziek.

Zaterdag staat in het teken van de paardenraces met de wel een beetje lachwekkende ‘Fashion of the fields'. Alle dames kleden zich om in de meest mooie, buitengewone en felgekleurde jurken en schoenen met zo hoog mogelijke hakken. En dat op een rodeo met heel veel stof, zand en paarden. Tussen de races door wordt dan bepaald wie de bestgeklede dame en heer is. 's Avonds is er weer een dansfeest met een liveband.

De meest ruige onderdelen van de rodeo zijn op zondag. Een aantal van Holly's vrienden namen hieraan deel; zo lang mogelijk blijven zitten op een bokkende stier/paard zonder zadel, vangen van een koe met een lasso en het op de grond werpen van een kalf door van je eigen paard af te springen. Net toch allemaal iets te ruig voor mij, dus ik was een erg blije toeschouwer. Aan het einde van de dag werd bekendgemaakt dat Luke de overall winnaar van Laura Rodeo is!

Maandagmorgen was het tijd om het kamp op te pakken en te beginnen aan de terugtocht naar Merluna. Met drie personen (Glen, Jay en ik) opeengepakt in de hute de terugreis doorstaan. Iedereen was zo brak dat de terugweg bijna anderhalf keer zo lang duurde. Ook maakten we nog een korte stop in het plaatsje Laura met minder dan 500 inwoners. Toch wel fantastisch om een rodeo te kunnen ervaren met mensen die je zo opnemen in hun familie alsof je één van hun bent.

Buitengewone gasten

Elke dag weer komen er nieuwe toeristen aan op Merluna station en je weet eigenlijk nooit wat je kunt verwachten. Meteen al het eerste weekend viel ik met mijn neus in de boter. Er kwamen 25 mensen van de rengroep ‘Hash Harriers' uit Weipa. De Hash Harriers blijken over de hele wereld te zitten en zij hebben als doel gezellig rennen en veel drinken met elkaar. En dat deden ze ook op Merluna station. Samen met Michelle had ik een route uitgezet van 4,6 kilometer met oranje linten voor een Hollands tintje. Na twee uur!!! kwamen de eerste renners terug en hadden wij een BBQ voor ze klaar staan.

Op zondagochtend nodigden de Hash Harriers ons uit voor een pannekoekenontbijt. Dus daar gingen Cameron, Michelle en ik.... We verwachten een gewoon ontbijt, alleen zodra we arriveerden zagen we het bier al op tafel staan. En na een paar pannenkoeken werden we samen met enkele Hash Harriers naar voren geroepen. De voorzitter legde uit dat elk lid een bijnaam heeft en die krijg je tijdens de inauguratie. Omdat wij ze zo'n hartelijk welkom hadden gegeven, mochten wij ook lid worden.

Alleen niet zonder de inauguratie te doorstaan. Terwijl zij een lied zongen, moesten wij een glas wijn/bier in 1 keer achterover slaan. Nu ga ik door het leven met de Hash Harrier bijnaam ‘Rodeo'. Wel frappant, hoor... bij de Hash Harriers nemen ouders, kinderen en gepensioneerden allemaal deel aan praktijken die wij in normaal gesproken alleen in onze studententijd doen....

En paar weken later hadden we de filmploeg van ‘Death at a funeral' te gast. Zij deden onderzoek voor hun nieuwe film en verbleven ook een nacht op Merluna. De hele avond was fantastisch: interessante gesprekken, gezellige mensen en mooie gitaarmuziek. Eén van de producers kon gitaar spelen en de anderen zongen al mijn favoriete liedjes uit Dirty Dancing, Lady in Red enzovoort... En als ik ooit een keer in Los Angeles of Vancouver terecht kom dan kan ik altijd overnachten bij één van de producers.

We krijgen zoveel mensen over de vloer dat ik uren door kan schrijven over buitengewone gasten, maar dan vallen jullie helemaal in slaap bij het lezen van mijn verhaal

. Toch nog even de mensen die hier een paar weken lang verblijven: wegwerkers en enkele werknemers van de Department of Housing. De wegwerkers verbeteren de snelweg, dirt road, vlakbij Merluna station. Het zijn vijftien ‘ruige' mannen met elk hun eigen voertuig uiteenlopend van een dozer tot een watertruck. Een aantal van de wegwerkers heeft als voornaam ‘John' en daarom heeft een ieder van hun een bijnaam. Dus we hebben Tilsey, Nunsey, Wocky, Little John, Big John, Swampy en Matty.

En dan de mensen van de Department of Housing (DoH), zij werken elke dag in Arukun. Dit is een aboriginal community op ongeveer anderhalf uur rijden. De aboriginals hebben nooit huur betaald voor de huizen waar ze in wonen. De werknemers van DoH moeten er nu voor zorgen dat ze wel huur gaan betalen van ongeveer 175 dollar per week. Dit lijkt mij echt een onmogelijke opgave, maar de 5 lieftallige dames en 2 grappige homo's komen elke dag nog aardig blij terug op Merluna.

Het bijzondere leven op een cattle station

In mijn vorige verhaal had ik al beschreven dat ik nu toch echt in de Middle of Nowhere beland ben. Alleen nu na zes weken weet ik ook wat dit betekent. Heleboel mooie dingen en soms ook wat minder handige dingen:

• Toen de vijftigjarige en bovengrondse elektriciteitslijn naar het huis brak, duurde het ongeveer 10 dagen voordat de reparateur kwam. En dat houdt in geen elektriciteit in het huis, dus geen licht, alleen koud water in de douche en geen internet via de satellietmodem meer.
• Wanneer de elektriciteitsvoorziening van zonnecellen en een generator kuren heeft, de koelcel niet geopend mag worden en je de maaltijden niet kunt bereiden. Gelukkig gebeurde dit maar 1 keer in de afgelopen zes weken.
• Holly had op een dag last van haar buik en moest naar het ziekenhuis gereden worden. Dus daar ging ik twee uur lang over een zandweg naar Weipa. In het lokale ziekenhuis konden ze haar niet helpen, daarom moest ze in het ziekenhuisvliegtuig naar Cairns. Eenmaal aangekomen in Cairns konden de artsen niets vinden en bleek het alleen een verrekte spier te zijn.... Vier dagen later was ze weer thuis.
• Af en toe nemen toeristen niet genoeg brandstof mee en stranden ze langs de kant van de weg. Dus wij op pad met een jerrycan en diesel.
• Ontelbare hoeveelheden mieren: groene, bruine, zwarte en rode. In dit gedeelte van Australië is de biomassa mieren groter dan de biomassa mensen. En het ergste is dat ze allemaal bijten!
• Een iets groter dier waar ik mijn leefomgeving mee deel zijn wilde stieren. Elke ochtend als ik van het huis naar het toeristengedeelte rijd, moet ik oppassen voor 6 wilde stieren. Af en toe best wel een beetje eng... En dan hebben we ook nog de nodige spinnen in huis. Op een avond kwam ik thuis en daar zat ie, een spin zo groot als mijn hand op de muur....
• De snelweg loopt hier dwars door de verschillende cattle stations. Je kunt daarom ook koeien tegenkomen op de snelweg. Door het stof van de zandweg zie je ze pas op het laatste moment. Eén nacht raakten we bijna een groep van 6 koeien met de auto. Als de koe 10 centimeter naar links had gestaan, dan waren we er geweest.... Diezelfde nacht reden we jammergenoeg wel een wallabie aan.
• Alle boodschappen komen één keer per week aan met de vrachtwagen en als je wat vergeten bent... dan is het weer een week wachten.

Ook al heb je soms wat minder handige dingen het blijft een fantastische ervaring en ik had het nooit willen missen. Enkele impressies:

• De relaxte mensen, die je opnemen in hun gezin.
• De prachtige zonsopgangen boven de uitgestrekte landingsbaan voor het postvliegtuig.
• Een lange paardrijtocht over eigen terrein.
• Boyd's lagoon met ontelbare vogels.
• De voortreffelijke eigengemaakte maaltijden, koekjes en toetjes.
• Je eigen cattle station waar je mensen van over de hele wereld ontvangt.
• De feestjes waar iedereen van aangrenzende cattle stations naar uit kijkt. Tijdens mijn verblijf hier had ik twee feesten, beide keren in de kampeerschuur van Merluna station met een BBQ: gezellige muziek, veel drank en lekker eten. De eerste keer was een achttienjarige verjaardag van twee jongens uit Weipa en de tweede het verjaardagsfeest van de zoon Clay MacLean.
• Het altijd buiten leven, eten en werken wat mogelijk is door het prachtige weer.
• De baby wallabie ‘Bennie' die me overal volgt tijdens het schoonmaken. Hij is nu ongeveer twee keer zo groot als toen ik hier net kwam. Het mooie is dat hij ook reageert als ik hem roep en mij meteen vindt als we bijvoorbeeld zitten te eten met dertig andere mensen.

En tja zo kan ik nog wel even doorgaan.... Zelfs tot en met de laatste paar dagen blijft het een bijzondere ervaring. Watson River, het aangrenzende cattle station, nodigde mij uit om een dagje te komen kijken. Zij hebben 6000 koeien en dit is echt hun hoofdinkomen. Brooke, de dochter van Cameron en Doreen Quartermaine, heeft mij de verschillende paddocks met koeien en paarden laten zien. Ook waren ze bezig om een aantal koeien van een jaar oud te behandelen in de yards. Elke koe kreeg een oormerk, vaccinatie en een brandmerk. De horens werden verwijderd en een castratie uitgevoerd waar nodig (allemaal zonder verdoving en per dier kost het ongeveer 90 seconden). In totaal moesten er 800 jaarlingen worden gedaan.

Nieuw avontuur: Blazing Saddles

Na een week of drie begon ik bij Merluna station het haast niet paardrijden toch wel echt te missen. Daarom besloot ik om nog 1 email te sturen naar Blazing Saddles en als dit niets zou worden dan zou ik bij Merluna blijven tot half september. Ik kreeg alleen wel een positieve reactie! Ze hadden iemand nodig en wel voor 8 weken. Meteen vanaf het begin heb ik open kaart gespeeld met Michelle. Gelukkig waren zij en haar familie vol begrip en helpen me met een goede voorbereiding voor de nieuwe baan.

In de laatste week van mijn verblijf is de nieuwe backpacker, Rachel uit Frankrijk, gestart. Na een paar dagen haar inwerken, vroeg Michelle me of ik haar kon helpen met de administratie, financiën en het herschrijven van communicatiemateriaal voor toeristen. Zelfs hier heb ik wat aan de dingen die ik bij S&P als communicatieadviseur heb geleerd! Op woensdag 22 juli vlieg ik met het postvliegtuig naar Cairns. Na een nacht in een hostel wordt ik opgepikt door mijn nieuwe werkgever om naar Blazing Saddles in Kuranda te gaan. Mocht er ooit iets mis gaan dan mag ik altijd terugkomen op Merluna station en Watson River. Zelfs enkele wegwerkers hebben aangeboden dat ik hun mag bellen als ik in de problemen zit. Dus genoeg mensen om op terug te vallen

.

Dat was het wel weer eventjes voor nu. Het verhaal is toch ietsje langer geworden dan ik had gedacht. Groetjes Laura

PS Bedankt voor alle kaartjes die met het postvliegtuig kwamen! Elke week was er wel iets voor mij bij.