Even een kort berichtje en wat eerder dan jullie normaal gesproken van mij gewend zijn. Het leek allemaal zo mooi, een baan:

• in een prachtige omgeving met 1 van de oudste regenwouden
• als gids voor paardrijtochten
• met salaris en kost & inwoning
• en 10 gezellige huisgenoten
• met af en toe vrije tijd om te winkelen en naar het strand te gaan.

Het pakte alleen iets anders uit.... Na een fantastische tocht met het postvliegtuigje via vijf tussenstops in Cape York en een gezellig Italiaans diner met de piloot kwam ik afgelopen donderdag aan bij mijn nieuwe werkgever: Blazing Saddles. Op deze website kun je een prachtig verhaal lezen over de paardrij- en quad biketochten. De tochten zijn er inderdaad alleen wel met erbarmelijke leefomstandigheden voor de paarden en werknemers (backpackers). Lees het verhaal en bekijk de soms schokkende foto's.

Magere, levensloze en uitgemergelde paarden

Blazing Saddles heeft 60 paarden tot haar beschikking. In Kuranda waar de toeristen rijden staan rond de 45 paarden,de andere paarden zijn 'op vakantie' bij een andere boerderij van de eigenaar. Het is de bedoeling dat de paarden hier naar toe gaan als zij een pauze nodig hebben, helaas is er onvoldoende budget om de paarden regelmatig op vakantie te laten gaan.

De paarden blijven hun rondjes door het regenwoud in een gemiddelde temperatuur van 35 graden draaien. Twee keer een paar uur per dag met toeristen op hun rug die amper de voor- van de achterkant van een paard kunnen onderscheiden. Bijna bij alle paarden kun je de ribben tellen, zie je een vale vacht en lusteloze, hangende hoofden. De toeristen hebben vaak niets door vanwege hun onwetendheid en dat de paarden al gezadeld klaar staan met oud en versleten tuig.

Tweemaal per dag krijgen de paarden ‘fodder' te eten en 's avonds mogen ze een baal hooi delen met z'n allen. Het gras waar ze lopen is niet geschikt voor paarden, ze kunnen hier geen voedingsstoffen uit halen. Ook al proberen alle werknemers het beste uit de schrale leefomstandigheden te halen, er is maar zoveel wat je kunt doen met de beschikbaar gestelde hulpmiddelen. Dus zo blijven Thunder, Bazil, Peanut, Wattle, Blue Gum, Maxie, Jeffrey, Pocahontas, Cheeky en alle andere paarden elke dag maar weer toeristen ronddragen op hun veel te dunne rug....

Onrechtvaardige beloning voor werkende backpackers

Niet alleen de paarden leven in onterende omstandigheden, maar ook de backpackers die voor Blazing Saddles werken. Gemiddeld werk je 9 uur per dag voor kost en inwoning en een loon van 60 dollar per dag, waar de belasting nog van af gaat. Ik moet eerlijk zijn, het werk op zich is niet zwaar. Het zijn de omstandigheden die het voor mij ondraagelijk maken. Elke dag weer zie je paarden die een gebroken ziel hebben, slaap je in een doorgezakt bed, leef je in een oud en niet meer schoon te krijgen huis, loop je door de modderige keuken en beschimmelde badkamer, hoor je de verroeste kraan lopen, sta je onder een koude douche en heb je amper te eten als je niet snel genoeg bent. En dat terwijl de Australische werknemers een uurloon van ongeveer 20 dollar hebben.

Dat en nog vele andere redenen waren voor mij genoeg om na vijf dagen te vertrekken.Ondanks de zeer gezellige huisgenoten, de boeiende gespreken met toeristen en de prachtige omgeving van Kuranda. Ik hoop uit het diepste van mijn hart dat de eigenaren van Blazing Saddles ooit het sublieme marketingverhaal ook gaan toepassen op de leefomstandigheden van de paarden en de backpackers die voor hun werken.

En nu....

Vijf dagen als gids in training was voor mij meer dan genoeg bij Blazing Saddles. Er zat voor mij niets anders op dan te vertrekken. Ik heb Michelle van Merluna Station op gebeld en gevraagd of zij iets voor mij kon doen. En gelukkig kon ze dat! Ik ga weer terug naar Merluna om daar voor een paar weken te werken op het boerderijgedeelte van het cattle station, dus geen toiletten meer schoonmaken. Daarna ga ik werken voor de buren (Watson River) tot half september: jonge paarden trainen en yard work met cattle. Woensdag ga ik, na een paar dagen Cairns (luxe kapper, goede cappuchino en fantastische bioscoopfilm), met het postvliegtuigje terug naar Cape York.

Dus vanaf nu ben ik weer te bereiken op Merluna Station, zie mijn profiel voor alle adresgegevens!

Groetjes Laura