Ruige mannen met cowboyhoeden, jonge stockpaarden, wilde brahmankoeien, driemaal daags rundvlees, middagtemperatuur van minimaal 35 graden Celsius, rood (aarde)stof overal, comfortabele jeans met ruitjesoverhemden, pasgeboren veulentjes, zeer welkome koude douches, crossen met de snelle quadbikes, galloperen door een eindeloos mooie wildernis en nog veel meer, dat was mijn leven voor 6 weken op Watson River. Ongeloofelijk genoten van alle nieuwe, bijzondere en toch ook relaxte avonturen, waar jullie over kunnen lezen in dit achtste reisverhaal. Na een weekje weer wennen aan de geciviliseerde wereld in 'The Red Centre' ben ik nu aan het relaxen bij familie in Melbourne. Bij dit verhaal kun je weer foto's bekijken.

Jillaroo Laura!

... of cowgirl, ... ringer, ... stationhand, ... drover, ... cattlewoman of manusje van alles. Verschillende namen om mijn functie op Watson River te beschrijven. Alleen zegt het jullie waarschijnlijk nog weinig wat ik nu eigenlijk heb gedaan. Elke dag begon hetzelfde tot een uurtje of half 8 en daarna was het altijd een verrassing. Vijf uur 's morgens ging mijn alarm, half 6 startte de generator (voor elektriciteit), kwart voor 6 ontbijt met Doreen, Cameron, Nathan en Coughar. Cameron (mijn baas) kookt altijd ontbijt, helaas had hij aan mij een slechte eter... heel veel meer dan twee stuks toasts met honing en pindakaas krijg ik niet naar binnen zo vroeg in de morgen. Dan was het tijd voor mij om de fokmerries met veulens te voeren. Tijdens de zonsopkomst loopt de kudde merries onder leiding van de hengst naar een kleiner weiland, waar ik ze elke ochtend voerde. Dit duurde vaak tot een uurtje of half 8 en zo had ik alle tijd om relaxt wakker te worden. Een prachtig gezicht om de kudde met pasgeboren veulens in het ochtendgloren op je af te komen zien lopen!

En na de ochtend is elke dag anders. De ene dag zaten we 10 uur te paard om koeien te verzamelen en van een plek naar een andere plek te brengen (cattle mustering) en de andere dag waren we de hele dag in de yards aan het werk. Koeien, stieren en kalfjes krijgen jaarlijks een vaccin, een middel tegen teken, worden geteld en de pluk haar van de staart recht afgeknipt, zodat je kunt zien dat ze behandeld zijn. Verder verdeelden we ze vaak in andere groepen om naar een nieuw paddock te gaan. De kalfjes kregen nog een extra behandeling: brandmerk, onthoornen en castratie. Een pijnlijke gelegenheid, gelukkig was het vaak binnen een minuut per dier gedaan, en konden de kalfjes daarna weer naar hun moeder. Helaas moet elke koe volgens de Australische wet deze behandeling ondergaan. Geen van de mensen met wie ik werkte, vond het leuk om te doen. Jullie vragen je waarschijnlijk af of ik ook al die dingen heb gedaan... niet alles, maar wel veel. Ik mocht alles doen behalve het onthoornen en castreren en daar was ik ook wel blij om.

Op andere dagen gingen we er vaak op uit met de hute of de quadbike om te checken of alles in orde is met de 7000 koeien. Dit houdt in kijken of er geen dieren vastzitten in de waterdammen, controleren of er nog genoeg mineralen in de voerbakken aanwezig is en eventueel zieke/dode dieren rapporteren aan Doreen. Soms zijn de dieren te zwak door ouderdom/ziekte/geboortecomplicaties en worden ze gegrepen door dingo's. Wanneer dit dichtbij een waterdam gebeurt, moesten we ze wegsleepen naar een andere plek. Het blijft iedere keer weer een schok om een dood dier te zien liggen, zeker als ik in mijn eentje was. Als er te weinig mineralen waren dan vulden we ze aan. Dagelijks betekent dat iedere werknemer ongeveer 20 zakken (25 kg per stuk) uitzet. En dan wordt er geen onderscheid gemaakt in mannelijke en vrouwelijke cowboy's. 's Avonds hoef je dan tenminste niet meer naar de sportschool.

In elk huis/werkplek moet worden schoongemaakt en zo ook op Watson River en dit gebeurt nog best wel traditioneel. Mannen reparen machines en houden de schuren netjes, vrouwen het huis en de tuin. Dus ook hier heb ik redelijk wat spinnenwebben verwijderd, vloeren gemopt en aardappels geschild. Met de maaltijden en het afwassen gaven de mannen vaak wel een hand, zeker als we barbequen. Aan het einde van de dag had iedereen zijn vaste taken, ik zette vaak het voer klaar voor de kudde merries (ochtend), gaf de jaarling paarden te eten, verzamelde de eieren, gaf de kippen, melkkoe en hengst te eten. Na een zeer welkome douche was het rond 7 uur tijd voor het avondeten. Na wat kletsen, tv kijken, telefoneren of een boek lezen was het om half 10 bedtijd. Ja, jullie lezen het goed, geen internet! Zes weken lang kon ik zelf niet op internet kijken en las mijn moeder de belangrijkste emails voor via de telefoon.

Cowboy & outback specials

Eigenlijk gebeurde er elke dag wel wat bijzonders of iets wat niet de bedoeling was. Zo was er een dag dat ik samen met Doreen een groep van vijftig jonge stieren terug moest brengen naar het weiland. Doreen en ik allebei op een eigen quadbike en vier honden. Het begin ging aardig goed, totdat we een andere kudde tegenkwamen en een kalf besloot mee te lopen met de jonge stieren. Vervolgens belandde Doreen met haar quadbike bovenop een mierenheuvel en kon hier niet meer vanaf komen. Ze riep mij om haar er vanaf te duwen. Ik begreep alleen dat ik de kudde stieren moest terug duwen, zo zie je 'push back' kan meerdere dingen betekenen. Na een tijdje heen en weer schreeuwen, begreep ik dan toch dat ik haar van de heuvel af moest duwen. De stieren liepen vrolijk verder alleen niet in de goede richting... na een half uur werken met de honden hadden we alle hoofden weer in de goede richting. De kudde ging goed door twee verschillende hekken alleen toen was er de droge rivierbedding. De stieren moesten er doorheen, maar gingen er langs... Dus ik probeerde ze terug te sturen, alleen zag ik een groot gat over het hoofd. Daar lag ik quadbike ondersteboven en ik er bovenop. De stieren zagen hun kans en renden vrolijk terug waar ze vandaan kwamen.

Alles liep na een tijdje goed af, de honden kregen de stieren weer in de juiste richting en Doreen trok mij met haar quadbike uit het grote gat. En zo gebeurde er elke dag wel iets. Een koe die op hol sloeg en door drie prikkeldraadomheiningen vloog, Cameron die zich in zijn hand sneed, mijn hand die tussen een hek en paard bekneld raakte, een vrachtwagen met lekke banden midden in een weiland enzovoort. Allemaal dingen die gebeuren, omdat je nu eenmaal in de outback met mensen en dieren werkt. Ik vond het in ieder geval heerlijk, genieten van alle basisdingen om je heen in een prachtige omgeving en met fantastische mensen. Waar in de wereld kun je tegenwoordig nog op een galloperend paard de zon zien ondergaan in een oneindige wildernis? Of duizenden sterren zien stralen in de hemel, omdat de generator 's avonds maar een een paar uur aan is en daarna alles pikdonker is?

Iets anders bijzonders van de outback is de behulpzaamheid van iedereen. Toen Rachel, oud-collega van Merluna Station, met het postvliegtuig terugvloog naar Cairns vertelde ze mij dat de nieuwe werkneemster (Duitse backpacker) voor Merluna Station had afgezegd de ochtend dat ze zou komen. Ik vervolgens overleggen met Doreen van Watson River of ik terug kon naar Merluna Station voor een paar dagen, totdat iemand anders zou komen. En Doreen zei meteen ja, gaf me een auto en zo kon ik voor een paar dagen weer werken op Merluna. Erg leuk om alle wegwerkers, gasten en Michelle van Merluna weer te spreken. Na de nieuwe werkneemster ingewerkt te hebben, ging ik terug naar Watson River. O ja, terwijl ik terugreed in mijn megaoude auto 'Jones', die niet meer wilde starten zonder geduwd te worden, de remmen amper werkten en geen lampen, ramen of deuren meer had, zag ik mijn eerste krokodil (op 10 meter afstand)!

Een ding waar ik me over blijf verbazen, is de verspreiding van goederen in de outback met het postvliegtuig en de roadtrains. Elke zaterdag, als je ze bestelt, brengt de roadtrain de boodschappen tot aan de snelweg en dan kon ik ze vaak ophalen na een tochtje van 50 kilometer. En dan de post, je eigen Private Mail Bag, komt elke woensdag met het postvliegtuig. Even weer gezellig bijkletsen met de piloot over alle roddels van andere properties. Nu hadden we drie verschillende piloten: eentje was een arrogante kwal, de tweede een ongelofelijke charmante Amerikaan en de derde een iets te aardige jongeman (Paul). Toen ik in Cairns was, ben ik met Paul uiteten geweest en sindsdien vond hij mij veel leuker dan ik hem vond. Dus zijn interesse voor mij was regelmatig onderwerp van gesprek onder de andere cowboys... en ze stuurden mij er ook altijd op uit om de post op te halen. En raad eens wie mij van Watson River naar Cairns vloog... Paul. Waarom lijken 6 uur soms zo lang te duren.

Kamperen onder de sterren

Na een paar dagen Alice Springs met veel culturele uitstapjes: Telegraph Station, Royal Flying Doctors en botanische tuinen, startte mijn vijfdaagse toer door 'The Red Centre' van Australie. Samen met 15 anderen ging ik back to basics. Maaltijden koken in een kampvuur, slapen onder de sterren in een SWAG, douches en toiletten met een uitzicht (geen deur) en lange wandelingen in overweldigende National Parks. Mijn derde keer in Australie heb ik dan eindelijk Uluru, de grote rode rots in het midden van Australie, gezien en eromheen gelopen. Niet beklommen uit respect voor de aboriginals, Uluru is nog steeds een zeer heilige plek voor hun. Zowel tijdens de zonsondergang als zonsopgang (ja ja 4 uur 's ochtends opstaan) heb ik Uluru kunnen bewonderen. Uluru is indrukwekkend, ik vond alleen de The Olgas, Kings Canyon en Ormiston Gorge mooier. Lastig om uit te leggen waarom, misschien krijg je een idee als je naar de foto's kijkt. Waarschijnlijk omdat deze National Parks diverser zijn met verschillende rotsen, begroeiingen en zelfs water!

De eerste nacht begon het plotseling te regenen. Lig je midden in de woestijn, in een swag zonder tent en het regent en dat terwijl ik drie maanden in Cape York geen regen had gezien. Ook de volgende dag zagen we een regenboog uit de Kings Canyon te voorschijn komen. De natuur blijft vol met kleine (en grote) wonderen zitten. Iemand anders die me wonderen van de natuur liet zien, was Craig (aboriginal gids voor een dag). Hij beheert zijn eigen megastuk land en houdt hier koeien op een zeer extensieve manier. Wij waren een nacht en dag bij hem te gast en zo liet hij ons alle dingen zien waar de aboriginals van leefden en hoe zij dieren (voedsel) konden vinden in de natuur. Verder vertelde hij veel over de cultuur en een enorme heuvel vol met zeefossielen en dat midden op het continent! Wist je trouwens dat aboriginal ouders hun kinderen niet zelf opvoeden dit werd gedaan door de opa's en oma's. De ouders zijn nog sterk genoeg om het fysieke werk te doen en vaak mentaal te jong om hun kinderen op te voeden. En vrouwen en mannen leefden gescheiden, zodat de mannen niet in verleiding konden komen om vreemd te gaan.

De groep was verder erg gezellig, iedereen had zo zijn eigen rol binnen het kamp. Alleen halverwege haakten er een aantal mensen af en kwamen er een paar nieuwe bij en dat bracht wel wat opschudding in onze net gevormde groep. Wel interessant om te zien hoe dat hele groepsproces zo snel werkt. Er waren ook twee oudere Nederlandse vrouwen bij en zo kon ik weer gezellig in het Nederlands praten. Ons voertuig was een grote, stabiel uitziende, groene 4WD bus. Hij bracht ons de hele week overal zonder klachten tot de laatste avond! We gingen kamperen in een droge rivierbedding en op eens stonden we stil en konden niet meer voor of achteruit. De eerste keer in mijn leven dat ik strand met een bus. Dus wij met z'n allen duwen, graven en uitladen, maar geen beweging. Na twee uur intensieve groepsinspanning lukte het! We reden weer en besloten het kamp op te zetten voor een welverdiende maaltijd.

Family time in Melbourne

De laatste week ben ik weer compleet terug in de bewoonde wereld, bij familie in Melbourne. Alle luxedingen heb ik tot mijn beschikking: 24 uur per dag elektriciteit, warm water, internet, onbeperkt cappuchino's drinken in restaurants, badkamers met deuren, ijsjes, verharde wegen, openbaar vervoer, films in bioscopen en nog veel meer. De supermarkt zit om de hoek; zo hoef je niet meer na te denken over boodschappen, want je kunt gewoon nog een keer gaan binnen vijf minuten tijd. Wel vreemd hoor om ineens weer mensen in een net uitziend kostuum op het vliegveld te zien lopen. En om eerlijk te zijn, ik kan prima leven zonder al deze luxedingen... dus ik ben benieuwd hoe ik ooit weer ga wennen aan Nederland, waar van elke vierkante meter een bestemmingsplan is gemaakt.

De Arnold's (mijn familie in Australie) zijn wederom zo aardig geweest om mij op te nemen in hun gezin voor een weekje. Veel tijd voor gezelligheid, koffie drinken in cafes, wandelen in de sneeuw!!!, familie- en kerkbezoek, football kijken, verlovingsfeestje, films kijken, lopen op het strand, bewonderen van de botanische tuinen en een exposite van Salvador Dahli. Het voelt (bijna) net zo thuis als in Nederland, zeker als ik af en toe in het Nederlands met Nelleke kan praten. En dan gaan nu zo'n beetje mijn laatste 24 uur in van de 240 dagen, die ik in dit prachtige land met de oneindige outback mocht besteden! Morgen (4 oktober) vlieg ik naar Auckland in Nieuw-Zeeland voor mijn nieuwe avonturen.

Nog geen idee wat Nieuw-Zeeland me gaat brengen, alleen de eerste paar dagen staan vast vanwege het hostel dat ik heb geboekt en daarna is alles open. Ik heb wat adressen waar ik met paarden voor kost en inwoning kan werken en ga waarschijnlijk een auto huren, zodat ik verder kan gaan dan waar de meeste toeristen komen. En groot nieuws mijn vader komt de eerste twee weken van januari langs in Nieuw-Zeeland. En verder zal ik wel zien wat op mijn pad komt.

Superbedankt voor alle leuke kaartjes, reacties en mailtjes!

Groetjes Laura