Een jaar geleden vertrok ik met een droom. Een gevoel, iets dat mij vertelde dat ik in mijn eentje op reis wilde. Daarom volgde ik mijn hart...... en ik heb mijn droom een jaar lang mogen leven. Week na week, dag na dag, uur na uur, minuut na minuut en zelfs seconde na seconde heb ik ervan genoten. Aan dit fantastische jaar reizen is nu helaas een einde gekomen; de herinneringen blijven gelukkig altijd bij me.

Dit is het laatste reisverhaal en zal gaan over de paar weken vakantie met mijn vader in Nieuw-Zeeland (NZ). Een heerlijke week relaxen in de Coromandel, de spannende verkoop van mijn auto ‘Jules' en de trip naar het ijskoude Canada om jaarclubgenoot Miranda op te zoeken. Ook kun je weer een aantal foto's bekijken en een paar korte video's.

Roadtrip met mijn vader

Vlak voor het jaar 2010 begon, landde mijn vader in Christchurch. Zo konden we samen naar het vuurwerk in één van de grootste steden van NZ. Het blijft een vreemde gewaarwording om in hartje zomer van 10 tot 0 af te tellen om het nieuwe jaar in te luiden.... Denk dat ik de Nederlandse oliebollen toch wel een klein beetje gemist heb. Na een paar dagen in Christchurch zijn we samen met ‘Jules' de roadtrip begonnen die ons in twee weken tijd naar Auckland bracht.

Ik vond het heerlijk om alle mooie dingen die NZ te bieden heeft eindelijk aan familie te laten zien. Mijn vader genoot volop van al het frisse groen na het toch wel dorre Australië. Bijna iedere dag reden we een paar uur om vervolgens in een hostel of luxe B&B te eindigen. Het grappige was dat sommige hostels, waar je zo'n 30 dollar per persoon betaalt, beter waren dan bepaalde B&B's die toch al snel zo'n 50 dollar per persoon duurder waren. Eén plek die me altijd bij zal blijven is Twin Waters in de Golden Bay. Je betaalt er wel wat voor, maar het is echt een adembenemende plek. Dus mocht je ooit eens in de buurt zijn....

Eventjes een paar dingen die we samen hebben gedaan: heerlijke wijn geproefd op een tour langs vier wijngaarden in de Waipara Valley en een paar uitdagende kortere en langere wandelingen op stranden en naar watervallen. Ook hebben we verschillende musea bezocht, alle geothermische activiteit (inclusief warmwaterbaden) bewonderd in Rotorua en genoten van een smaakvolle ‘hangi-maaltijd' bij de oorspronkelijke NZ bewoners, de Maori's. Verder hebben we nog twee activiteiten gedaan waar dieren bij waren betrokken. Jullie denken vast dat we samen zijn wezen paardrijden..., maar toch niet. We hebben iets gedaan dat veel bijzonderder is.

Na vier maanden in NZ had ik nog steeds het landicoon: de Kiwi vogel niet gezien. In een park waar ze werken aan het behoud van de Kiwi heb ik 6 vogels van klein (een paar uur oud) tot zeer oud (52 jaar) gespot! De dolfijn was onderdeel van de tweede activiteit. Ik denk dat dit het meest speciale is dat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Met zo'n 6 andere mensen vertokken mijn vader en ik op een dolfijnencruise, hij als toeschouwer en ik als zwemmer. Een klein bootje bracht ons naar het begin van de Zuidelijke Grote Oceaan op zoek naar de Hector dolfijnen (net zo zeldzaam als de reuzenpanda in China). Gelukkig zagen we na een half uurtje de dolfijnen en mochten we het water in. De richtlijnen zijn heel strikt, omdat de dieren zo zeldzaam zijn. De dolfijnen bepalen of ze naar de boot komen, ze mogen niet gevoerd of aangeraakt worden. En daar lig je dan rond te dobberen in een megagrote plas water en de dolfijnen kiezen ervoor om met jou te zwemmen/spelen. Het is prachtig als ze besluiten om je middel heen te zwemmen en rondjes met je mee te draaien. Ongelofelijk om zo interactie te hebben met een wild dier (zie ook foto's).

Relaxen in de Coromandel

Na een gezellig diner in de Skytower op ongeveer 200 meter boven Auckland, heb ik mijn vader weer op het vliegtuig gezet naar Nederland. Zelf ben ik afgereisd naar de Black Jack Lodge in Kuaotunu (Coromandel op twee uur afstand van Auckland). Hier heb ik een week doorgebracht met het doen van eigenlijk maar een paar dingen. Als ik relax dan doe ik dat ook op en top!

Elke dag zag er een beetje hetzelfde uit: eerst uitslapen, boekje lezen, liggen zonnen op één van de vele stranden en dan lekker lunchen met vers fruit. Eventjes voor een sterke cappuccino naar het lokale café en hier af en toe de krant lezen. Dan ‘s middags in de hangmat een boek lezen, soms zwemmen in de zee en de dag afsluiten met een lange wandeling/joggen over de verschillende stranden. Wat een fantastische manier om te leven: wandelen over het strand met de warme zon in je gezicht, een verkoelende wind door je haren en met je voeten in het verfrissende zeewater.

Spannende verkoop van ‘Jules'

Tijdens mijn relaxweek had ik helaas nog wel één taak... de verkoop van mijn fantastische auto. Alleen vonden andere mensen de auto en de bijbehorende prijs toch iets minder fantastisch.... Twee weken voordat ik NZ zou verlaten, ben ik begonnen met het plaatsen van online advertenties, briefjes ophangen in hostels en aanplakbiljetten in ‘Jules'. Er kwamen wel reacties, maar niet die reacties waar ik op zat te wachten.

De biedingen waren enorm laag (beneden duizend dollar), van louche figuren of rechtstreeks fraude! Tot twee keer aan toe ben ik benaderd via Internet door verschillende schippers uit Afrika, die wel geïnteresseerd waren in de auto. De schipper betaalt het geld online, ik zou de auto naar een depot in Auckland brengen en hij bood het geld wat ik graag wilde hebben. Mooier kan haast niet..., gelukkig vroeg ik een aantal keer goed door via de email en daar kon hij geen antwoord op geven. Toen kreeg ik argwaan. Na een telefoontje met PayPal kwam ik erachter dat er Afrikaanse bendes zijn die via Internet geld stelen uit andere landen.

De tijd tikte vrolijk verder en ik begon toch wel een beetje nerveus te worden.... Dag na dag ging voorbij en nog steeds geen koper voor mijn auto, de prijs had ik al twee keer verlaagd, dus daar kon het toch niet aan liggen. 48 uur voordat ik zou vliegen en ik had ‘Jules' nog steeds in mijn bezit. Toen kwam het verlossende telefoontje! Een Canadees stelletje uit Edmonton dat net begon met een rondreis van 3 maanden door NZ was geïnteresseerd in mijn auto. De dag erna ben ik in drie uur tijd naar Auckland gecrost en ‘Jules' aan hun getoond. Na een testritje waren ze nog steeds zeer te spreken over de auto en wilde ze ‘Jules' kopen voor het bedrag dat ik er graag voor wilde hebben. Wat heb ik ongelofelijk veel geluk gehad!

De Canadese ijskou in

Van hartje zomer (25 graden Celsius) in NZ vertrok ik anderhalve week geleden naar Canada om jaarclubgenoot Miranda op te zoeken. Gelukkig zijn de temperaturen in Edmonton/Rocky Mountains vrij hoog voor de tijd van het jaar. De gevoelstemperatuur ligt rond de -10 graden Celsius. Dus als je genoeg kleren aantrekt, valt het best wel mee. Miranda en ik hebben eerst een lang weekend in de Rocky Mountains, in de buurt van Banff en Jasper National Park, doorgebracht. Een prachtig besneeuwd berglandschap met af en toe kleine dorpjes waar we sliepen.

Overdag heeft Miranda mij rondgereden in haar auto met sneeuwbanden. Ging heel goed voor een kleine auto en we zijn niet in de kant van een weg beland, zoals een andere auto die we tegenkwamen. In de bergen hebben we een tocht met een hondenslee gemaakt, artiesten bewonderd die ijssculpturen maken en gewandeld langs bevroren meren en gletsjers. Ook zijn we naar de Maligne Canyon geweest om op ijs te lopen al was het soms meer kruipen op ijs. Best spectaculair hoe een natuur- en waterlandschap verandert in winteromstandigheden.

In Edmonton aangekomen moest Miranda weer aan het werk en ik ging nog vrolijk door met de toerist uithangen. Het enige probleem is dat Edmonton in de winter niet echt een toeristenstad is.... Toch heb ik me prima vermaakt met lange wandelingen in de River Valley, winkelen in het grootste winkelcentrum ter wereld, kunst bewonderen in galerijen, opwarmen in een groot kassencomplex met tuinen van over de hele wereld en de geschiedenis van Canada verkennen in het museum en het provinciehuis.

Verder was het erg leuk om te zien hoe Miranda in Canada haar leven heeft opgebouwd. Zo ben ik meegegaan naar haar werk op de universiteit, oefenavond van haar dansgroep, een paardrijles en heb ik haar Canadese vrienden ontmoet op haar verjaardagsfeestje. Ook zijn we samen nog naar een nationaal park (Elk Island) met wilde bizons geweest. En morgen (vrijdag 5 februari) zal Miranda mij op het vliegtuig zetten terug naar Amsterdam!

Dat was het laatste verhaal over mijn fantastische jaar vakantie. Ik wil jullie nog een keer bedanken voor alle leuke, spontane en bemoedigende reacties op mijn weblog. En ik zie er naar uit om jullie allemaal weer eens in levenden lijve te zien. Wat ik in Nederland ga doen, is nog een grote verrassing......, ook voor mijzelf. Ik ga eerst even ‘bijkomen' van mijn jaar vakantie bij mijn moeder in Drenthe. En wie weet tot snel!?!

Liefs Laura